Siedząc w ławce odczuwałam coraz większe pragnienie.Słodki zapach ludzi mącił mi w głowie jak nigdy przedtem.Mimo to próbowałam się skupić nad tym co mówi do nas nauczyciel.Był pierwszym,który zaczął nas straszyć przed egzaminami końcowymi.Oczywiście kazał nam się zacząć przygotowywać,ponieważ w tym roku testy mają być trudniejsze.Zastanawiałam się czy mówił prawdę czy tylko chciał,abyśmy się bardziej przyłożyli do nauki.Te rozważania nieco odciągnęły mnie od pragnienia,które mnie męczyło.Po chwili zaczęłam myśleć czy nie byłoby lepiej jakbym zwolniła się z lekcji i poszła zapolować,aby ugasić gorejący żar w swoim gardle.Nie byłby to głupi pomysł,ale wtedy nie widziałabym się z Erykiem,jeśli w ogóle sam zjawi się dziś w szkole.To akurat było bardzo prawdopodobne,więc postanowiłam,że udam się po lekcji na polowanie.Gdy skończyła się lekcja zebrałam swoje rzeczy i wyszłam z Kinią na korytarz.Wtedy to poczułam najbardziej kuszącą woń jaką do tej pory miałam okazje spotkać.Natychmiast odwróciłam się w jej kierunku i zobaczyłam go.To był Eryk.Zastanawiałam się jak to możliwe.Przecież wcześniej miał tak odrażający zapach.Teraz o dziwo pachniał naprawdę cudownie i pociągająco.Musiało tak być nie inaczej jak jego sprawka.Stałam się po części nim samym i zapewne teraz pachniałam również lepiej niż wcześniej dla niego.Podobnie jak ja on sam wyczuł mnie od razu i nasze spojrzenia na chwile się spotkały.Przez chwile patrzyliśmy na siebie przyjaznym wzrokiem,aż przypomniało mi się co zamierzałam zrobić.Wtedy mój wzrok się zmienił,a Eryk widząc to nie zmienił wyrazu twarzy.Musiał przeczuwać jakie mam wobec niego zamiary.Przez te kilka sekund nie widocznych dla człowieka dużo się zmieniło.Jednak po chwili i Kinia zauważyła,że jest coś nie tak.Chwyciła mnie za rękę i powiedziała:
-Kiro wszystko w porządku?czemu tak stoisz?-odwróciłam się w jej kierunku
-przepraszam,zamyśliłam się
-czy ty patrzyłaś na Eryka?-spytała zszokowana
-nie wydawało ci się-skłamałam
-to ciekawe,ale on nadal się na nas patrzy-powiedziała jeszcze bardziej zdezorientowana
-niech się patrzy,a teraz choć my do klasy-powiedziałam udając nie zainteresowaną
Nie chciałam,żeby Kinia coś się domyślała.Jednak po jej wyrazie twarzy można było zauważyć,że wydaje jej się,że ją okłamuje.Miała rację,ale chciałam,żeby trzymała się od niego z daleka.Nie chciałabym,żeby i jej coś zrobił.Mimo to w tej chwili bardziej zastanawiało mnie to co teraz zrobić.Czy wymknąć się na następnej przerwie na polowanie i zostać w szkole czy zrobić tak jak wcześniej planowałam.Byłam zaskoczona,że Eryk pojawił się w szkole po tym co mi zrobił.Pewnie jak zwykle mnie pilnował,żeby nic mi się nie stało,a teraz jeszcze,aby nikt przeze mnie nie ucierpiał.Tylko gdybym ja się wyjawiła,on też by musiał i oboje mielibyśmy kłopoty.
Weszłyśmy do klasy i zajęłyśmy swoje miejsca.Po chwili zabrzmiał dzwonek i przyszedł kolejny nauczyciel.Podobnie jak poprzednio zaczął mówić o zbliżających się egzaminach.Dobrze wiedzieliśmy,że musimy się uczyć,a oni jeszcze muszą nam to przypominać.Byłam na to nieco zła,ale wiedząc co może się ze mną stać próbowałam się jak najszybciej uspokoić.

Będąc już w parku zatrzymałam się.Zastygłam z przerażenia,ponieważ nie wiedziałam co mam teraz zrobić.Przy wejściu w parku stałam Kinia i patrzyła na mnie ze zdziwioną miną.Musiała mnie śledzić,martwiąc się o mnie.Nie mając wyboru w końcu ruszyłam z miejsca spotykając się z nią po środku parku.Nie odezwałam się pierwsza,ponieważ to ona zabrała pierwsza głos:
-Kiro,co ty tutaj robisz?
-y...-nie mogłam wydusić z siebie słowa
Nagle poczułam,że ktoś za mną stoi.Nie czekając długo odezwał się za mnie:
-witaj Kiniu,to ja wyciągnąłem ją na dwór-odezwał się Eryk
-witaj,skąd wiesz jak mam na imię?-spytała nadal zaskoczona,sama nie wiedząc co ma teraz zrobić
-słyszałem kiedyś jak rozmawiałyście-zaczął się usprawiedliwiać,gdy nagle mu przerwała
-jak to słyszałeś?co jeszcze wiesz na mój temat?i skąd do cholery znasz Kirę?-wykrzykując to Kinia popatrzyła również i na mnie ze złością,że o niczym nie wiedziała
-wybacz Kiniu-w końcu udało mi się coś wydusić,ale przerwał mi Eryk
-to moja wina-odpowiedział-nie chciałem,żeby ci o tym mówiła
-niby dlaczego przecież jesteśmy przyjaciółkami?-powiedziała już spokojniej
-mamy swoje powody,ale nie mogę ci ich zdradzić-mówiąc to popatrzył na mnie czekając,aż go wesprze jednak nic nie powiedziałam
-Kiro,o co chodzi?-spytała mnie
-przykro mi Kiniu,ale nie mogę o tym mówić,ale mam nadzieję,że mnie zrozumiesz-powiedziałam błagalnym tonem
-nie,ja już nic nie rozumiem,ciągle coś przede mną ukrywasz-żaliła się-jednak skoro nie chcesz mi powiedzieć to znaczy,że nie jesteśmy przyjaciółkami
-co?dlaczego tak mówisz?-powiedziałam prawie z płaczem
-bo przyjaciółki nic przed sobą nie ukrywają
Po czym odwróciła się i szybko odeszła w stronę szkoły.Nagle mój ból przemienił się w złość.Nie mogłam wytrzymać targających mnie emocji.Po chwili poczułam jak ogromne ciepło zaczyna rozchodzić się po moim ciele.Zaczęłam się trząść z nerwów.Próbowałam to jakoś zatrzymać,ale nie umiałam.Eryk widząc mnie,domyślił się,że ze złości zaczynam się przemieniać.Nie tracąc chwili,zaryzykował i złapał mnie za obie ręce przyciskając mnie mocno do siebie.Poczułam niewielki chłód,który był wcześniej o wiele większy.Nagle poczułam jak moje nogi odrywają się od ziemi,a on niesie mnie biegnąc z powrotem do lasu.Po chwili,gdy byliśmy w lesie puścił mnie.Odrzuciło mnie od niego na kilka metrów.Upadając na ziemię byłam już na czterech łapach.Byłam tak na niego wściekła,że odwróciłam się w jego kierunku i głośno zawarczałam mając ochotę go rozszarpać.Eryk stał jak wryty nie wiedząc co ma zrobić.Jednak wziął się na odwagę i odezwał się do mnie powoli oraz spokojnie próbując mnie już bardziej nie prowokować:
-Kiro spokojnie,nie chcesz mnie zabić
Na jego słowa zbliżyłam się nieco i jeszcze bardziej zawarczałam ze złości.Na to on dalej:
-Kiro proszę cię,będziesz tego żałować
Zawrzało we mnie jeszcze bardziej.Cała sytuacja nie trwała zbyt długo,ale coraz bardziej jego słowa zaczynały mnie drażnić.Tak bardzo chciałam go zabić.Pragnęłam tego jak niczego innego.Dlatego nie chcąc już czekać dłużej podniosłam łapę szykując się do biegu,gdy nagle usłyszałam łamiące się gałęzie pod czyimś ciężarem.Uspokoiło mnie trochę i oboje spoglądnęliśmy w kierunku hałasu.Po chwili zobaczyłam zbliżającą się Kinię.Gdy bliżej do nas podeszłam i zobaczyła co się dzieje,przeraziła się i stanęła bez ruchu.Odezwał się do niej Eryk:
-Kiniu spokojnie,nie ruszaj się-powiedział
-co to ma być?co to za potwór?-powiedziała ledwo,przerażona
Słowo potwór zabrzmiało dla mnie okropnie.Poczułam wielki ból przeszywający mnie od środka.Był dla niej czymś okropnym.Wiedząc,że już mnie widziała stwierdziłam,że muszę jej powiedzieć.Nie dbałam już o konsekwencje.Chciałam się z nią pogodzić.Myśląc o tym stanęłam na dwóch łapach i przemieniłam się z powrotem w człowieka.Kinia widząc mnie zemdlała,ale Eryk zdążył ją złapać zanim upadła na ziemię.Zapadła cisza.

Kierując się w stronę wejścia do szkoły zauważyłam,że wychodzi z niej Eryk.Zdziwiłam się,że tak szybko zostawił moją przyjaciółkę,więc spytałam będąc już blisko niego:
-co ty tutaj robisz?gdzie Kinia?
-spokojnie,odprowadziłem ją do pielęgniarki,ale usłyszałem twój płacz i chciałem sprawdzić co z tobą, czy wszystko w porządku?-był zmartwiony
-nic mi nie jest-uspokoiłam go-po prostu musiałam wyrzucić z siebie te wszystkie emocje i czuję się już lepiej
-to dobrze,a co z twoim wilkiem?-spytał zaciekawiony
-nie martw się o niego-odpowiedziałam-już ja dopilnuje,żeby nikogo nie skrzywdził
-chodzi ci o przyjaciółkę?-zapytał
-też-odpowiedziałam uśmiechając się-słuchaj chciałam ci podziękować za to,że mi z nią pomogłeś
-nie ma za co-uśmiechnął się i dodał-zrobiłabyś to samo
-pewnie tak,ale powiedz mi jak to zrobiłeś?jak ją zauroczyłeś?-spytałam zaciekawiona
-to nic trudnego,ty też to potrafisz tylko musisz sama spróbować
-pewnie masz rację,ale myślę,że powinnam iść do domu-zaczęłam się usprawiedliwiać-dziś dużo się wydarzyło i nie chciałabym,żeby znowu coś złego się stało przeze mnie tym bardziej,że czuje jakby coś się stało w domu-oznajmiłam swoje dziwne odczucia
-to ciekawe i myślę,że powinnaś to sprawdzić,a ja powiem nauczycielce,że źle się poczułaś i pielęgniarka kazała ci iść do domu
-byłabym wdzięczna-uśmiechnęłam się i zaczęłam iść w stronę domu
-Kiro
Usłyszałam jak mnie jeszcze zawołał i odwróciłam się,a on dodał:
-nie masz nic przeciwko jeśli przyszedłbym później i sprawdził czy u ciebie wszystko w porządku?-zapytał
-oczywiście,że nie-odpowiedziałam i odwróciłam się z powrotem
Eryk nic więcej nie powiedział tylko zniknął w drzwiach szkoły.Ja natomiast udałam się do domu.Nie wiedziałam czemu,ale czułam,że coś się stało.Miałam tylko nadzieje,że moje przeczucia się nie sprawdzą.Nie chcą dłużej tracić czasu stwierdziłam,że pobiegnę.Czym prędzej udałam się w najbliższą zalesiałą okolicę,żeby jak najprędzej porozumieć się z dziadkami.Chciałam usłyszeć ich myśli,więc zmieniłam się w wilka.O dziwo po raz pierwszy nic nie słyszałam.Totalna cisza,która naprawdę mnie przeraziła.Zaczęłam krzyczeć w myślach wołając ich,ale nikt nie odpowiadał.Zbliżając się coraz bliżej domu poczułam woń krwi,która stawała się coraz silniejsza.Wpadłam w szał.Znowu moje gardło paliło,wzniecając w nim coraz większy płomień,żądzy krwi.Tym bardziej,że wyczuwałam nie tylko zapach moich dziadków,ale też podobnym zapach również do mojego.Nie tak ohydny jak wcześniej,ale wiedziałam czyj.Już kiedyś go poczułam.Ta noc,w której wyszłam na spacer,żeby ochłonąć po kłótni z dziadkami.To był ten sam wampir,który chciał na mnie zapolować.Widocznie wrócił sprawdzić,czy nadal tu mieszkam.Jak śmiał wchodzić na mój teren-pomyślałam wściekła.
Po chwili wybiegłam z lasu na podwórko przed domem.Zobaczyłam,że bramka od podwórka i drzwi od domu są otwarte.Czym prędzej zmieniłam się w człowieka.Podbiegłam do bramki i zobaczyłam kałużę krwi,a w niej mojego ukochanego psa.Przez chwilę stanęłam nad nimi i próbowałam się zebrać w sobie oraz przygotować na najgorsze.Gdy doszłam do siebie podeszłam do drzwi.Następnie weszłam na korytarz,ale nie widziałam krwi,a jedynie jej unoszący się zapach.Nagle usłyszałam hałas w kuchni.Podbiegłam tam czym prędzej i zobaczyłam,że leżą na podłodze zmasakrowane ciała moich dziadków.Były całe we krwi,a nad nimi stał zadowolony ów wampir,który dokonał masakry na mojej rodzinie.Jego uśmiech tak mnie rozzłościł,że przestałam logicznie myśleć.Bez zastanowienia odsłoniłam kły i wydałam z siebie głośny charkot.Wampir widząc mój gniew odpowiedział mi tym samym i po chwili rzucił się na mnie przewracając nas na ziemie.Odgłos jaki wydała podłoga był ogromny.Jeden wielki huk,który usłyszałby nawet człowiek z dużej odległości.Nie chciałam dać za wygraną,więc natychmiast zrzuciłam go z siebie i od razu wskoczyłam na niego próbując zatopić w jego szyi kły.Niestety przewidział mój ruch i ubiegł mnie odrzucając moje ciało przez siebie na zewnątrz.Przeleciałam kilka metrów uderzając w płot,który rozwalił się pod wpływem mojego ciężaru.Natychmiast pamiętając o tym,że jest bardzo szybki,zerwałam się z powrotem na nogi,ale nie było go już w domu.Czułam jednak,że gdzieś tu jest.Odwróciłam się w stronę lasu i zobaczyłam go,że stoi przed nim śmiejąc się ze mnie.Mój gniew nie zelżał i domyśliłam się,że lepiej będzie mi go zabić jako wilk,więc czym prędzej zaczęłam biec w stronę wampira.Po drodze zamieniłam się w wilka,a on nie ruszył się z miejsca.

Zakończenie smutne a myślałem, że będzie happy end znajdą szybko jakieś antidotum czy coś.

btw. ten serial powinien Ci się spodobać http://zalukaj.tv/sezon-serialu/teen_wolf_,303/