Idę drugiego stycznia. Nie ma tłoku, bo rano wszystko młode tałatajstwo winno być w szkołach, ale...

Ten tunel znajduje się w tym samym paśmie górskim co Moria (Góry Mgliste). Ja też uwielbiam takie coś, mrocznie i zagatkowo

Jestem dwa dni po seansie, myślę więc, że emocje już opadły i mogę trzeźwo spojrzeć na Hobbita.
Byłem na wersji 3D z napisani, IMAX. Oglądało się fantastycznie, jednak film był by równie dobry w 2D.
Zdjęcia i sceny balistyczne - tutaj duży plus, po wielokrotnym już oglądaniu LotR nie zawiodłem się, były równie dobre.
Aktorzy - podobała mi się gra Martina Freemana (Bilbo), zrobił on na mnie spore wrażenie, szczególnie na początku filmu, podczas pierwszego spotkania z Gandalfem, pomyślałem, "cały Bilbo". Na uznanie zasługuje również, a nawet w szczególności - Andy Serkis (Golum).
Kostiumy i Scenografia- genialne.
Muzyka bardzo dobra, jednak po za głównym motywem nie było tu zbyt wielu zapadających w pamięć melodii, tak jak to było w przypadku LotR.
Scenariusz - przez jakiś czas akcja dzieje się bardzo szybko, momentami nawet zbyt szybko. Drużyna przez sporą część filmu zaraz po wydostaniu się z jednych tarapatów, wpada w kolejne. Przez bitą godzinę jedna scena akcji goni drugą. Niektóre sceny są sztucznie wydłużone, wręcz nużące. Jednak tych epickich, również nie zabrakło, o czym trzeba pamiętać.
Myślę jednak, że trochę inaczej można było przedstawić Radagasta - jego zaprzęg zajęcy i jeż Sebastian, te sceny wyglądają jak wycięte z Narni.
Co do podziemi - Pan Janek dobrze to określił, wiszące mosty i wiszące mosty - nic specjalnego.
Bardzo podoba mi się rozwinięcie motywu Dol Guldur, same zdjęcia twierdzy robią wrażenie - wiążę z nim ogromne nadzieje.

Ogólnie o wielu aspektach filmu nie da się powiedzieć złego słowa, ma on jednak również swoje wady. Nie był to film tak dostojny jak LotR. Wiem, że książka Hobbit to z założenia bajka dla dzieci, dlatego ciężko mieć o to do Jacksona pretensje.

Ocena, 4/5. Wiem już teraz, że obejrzę go jeszcze wiele razy w domu.
Polecam wszystkim.

Dobrze, zatem niech będzie Janek - wcześniej czułem się trochę niezręcznie.

Po przeczytaniu powyższego postu obejrzałem recenzję Dema. Niestety, ani styl wypowiedzi, ani znajomość tematyki, ani znajomość podstaw literackich tego utworu mnie nie zachwyciły. Klepnąłem hate'a jako odpowiedź na recenzję. Po pierwsze z czym się zgadzam:
1. przeładowanie przygodówką - racja, też o tym pisałem, zwłaszcza jeśli chodzi o sceny walk z wargami i goblinami,
2. znakomite aktorstwo odtwórcy roli Bagginsa, Freemana - jest rzeczywiście postacią spajającą film,

Z czym się NIE zgadzam
1. trzeba nie znać książki, żeby nie wiedzieć, że Bilbo nie jest główną postacią HOBBITA, jest nią Thorin
2. znikanie Gandalfa, tak czasem irytujące w książce, jest tu dobrze umotywowane dramaturgicznie, Biała Rada jest czymś dla Śródziemia ważnym a w książce nie występującym, niestety Demo nie czytał Tolkiena więc o tym nie wie,
3. jak z kartonu wycięte postacie krasnoludów to efekt książki, nie Jacksona, który zdołał je (w mojej opinii) zidywidualizować i zróżnicować,
4. co do muzyki, DEMO na ten temat nie powinien się wcale wypowiadać - muzyka jest tłem filmu i może być tak zróżnicowana jak i sam film. LotR był opowieścią kilkuwątkową więc i muzyka opowieść ilustrująca była kilkuwątkowa (Shire, Rohan, Mordor, Moria, Lothlorien to przykładowe tematy), HOBBIT jest zasadniczo jednowątkowy więc jego ilustrowanie musi być jednowątkowe i tutaj H.Shore spisał się znakomicie, bowiem ten jeden wątek nie nudzi lecz zapada w pamięć! Osobiście mam pierwszy stopień wtajemniczenia w muzykę, tzn. rozróżniam kiedy grają a kidy nie grają, lecz Far Over the Misty Mountains Cold nucę od parunastu już dni!

Na zakończenie: może i jestem tolknięty, albo nawet (w opinii mego syna) dotknięty ciężką tolkienozą na granicy kompletnego stolkienienia ale... poszedłem drugi raz. I widziałem daleko więcj niż za pierwszym. Teraz skupiłem się na grze aktorów i doceniłem ją znacznie bardziej niż za pierwszy razem. Początkowo byłem zdania, że zadania postawione przed aktorami powinni grać wyłącznie kaskaderzy ale... pomyliłem się. Freeman, Armitage, McKellen, banda krasnoludów - dobra robota. Natomiast błędem chyba (!) było ponownę angażowanie tego samego Sarumana - dziesięć lat wyraźnie się na nim odbiło.

Dostrzegłem jeszcze jeden minus - tłumaczenie!
Hobbit, Unexpected Journey  oznacza  Hobbit, Niespodziewana Podróż!  a nie Niezwykła!
Desolation of Smaug to raczej Smaugowe Spustoszenia lub coś w podobie.

No, ale tłumaczenia tytułów  z angielskiego to osobny temat, i to na osobny wątek, tu przypomnę tylko

The Sting, aka Żądło po polsku (dosłownie) tymczasem chodzi o wyrażenie idiomatyczne "niezły numer"
Dirty Dancing, aka Wirujący Sex (?????), tymczasem chodzi o " zmysłowy taniec".

To na tyle tym razem, do tematu Hobbita na pewno jeszcze powrócę.

Świetnie! Może uda mi się znaleźć do tej wersji napisy, a jeśli nie to powinny się niedługo pojawić

Właśnie wróciłem z kina – Hobbit; Desolation of Smaug. I od razu lecę z wrażeniami.

Już w polskim tytule kryje się pewna nieścisłość. Tytuł drugiej części Hobbita ustalono na „Pustkowia Smauga”. Przyznam, że tłumacze mogli mieć problem ponieważ wersja bliższa angielskiemu oryginałowi to „Spustoszenia Smauga” czy raczej „Ziemie spustoszone przez Smauga” – w każdym razie brzmi to niezręcznie. Chyba „pustkowia” są lepszym wyborem.
W drugiej części trylogii Hobbita widzimy przygody krasnoludów w drodze do Samotnej Góry. Przygoda za przygodą. Tarapaty za tarapatami. Wyrywają się wargom by wpaść na gobliny. Uciekają goblinom by spotkać pająki Mrocznej Puszczy (Szeloba razy 20). Uciekają pająkom po to tylko by wpaść w ręce elfów Thranduila. Umykają elfom by znów walczyć z orkami i wpaść w ręce ludzi Miasta na Jeziorze. A wszystko po to by stanąć twarzą w twarz ze smokiem, by z nim walczyć, by go wykiwać, by … nie zdradzę.
W sumie, o ile w pierwszej części mieliśmy sporo do przemyślenia (a przynajmniej Bilbo miał) to tutaj mamy właściwie samą akcję. Przynajmniej jeśli chodzi o krasnoludy i Bilba. Jedyny moment rozterki hobbita to decyzja, jaką podjął w wyniku rozmowy ze smokiem. Jest to więc film akcji. Jednocześnie jednak wprowadzone do filmu postacie jakich próżno w książce szukać, zaczynają znacząco kierować narrację w stronę Władcy. Legolas i Tauriel wyraźnie nawiązują w swoich rozmowach do zagadnień wiecznego wroga, sił ciemności i wyboru włączenia się w nurt wydarzeń lub izolowania się od wszystkiego (opcja Thranduila).
A teraz po kolei:
1.    Scenariusz: Philippa Boyen, główna autorka scenariusza, zna materiały Tolkiena doskonale. Potrafiła włączyć do Hobbita mnóstwo przypisów z Władcy, trochę z niedokończonych opowieści, jakieś notatki profesora a potem zgrabnie połączyć to w jedną całość. W rezultacie nie uzyskujemy ekranizacji książki lecz ekranizację idei historii Śródziemia wg Tolkiena. Wątki wprowadzone przez scenarzystów są moim zdaniem prawdopodobne. Nawet znikanie Gandalfa jest tu uzasadnione (świetny wątek Dol Guldur i powracającego Saurona).  WIELKI PLUS
2.    Scenografia: Pustkowia Smauga dzieją się w dużej mierze w scenach ponurych i mrocznych. Mroczna Puszcza, piwnice królestwa elfów, Dol Guldur, Miasto na Jeziorze, Erebor – same mroczne okolice. Na otwartej przestrzeni znakomicie sfilmowany zjazd beczkami w rwącej rzece. Pomimo mroku będącego cechą wspólną przeróżnych lokalizacji jest to wszystko jednak zróżnicowane. Widać przeszłe bogactwo Ereboru, widać nawet byłe piękno lasu opanowanego przez pająki, widać resztki świetności ludzi z Miasta. Duży PLUS.
3.    Muzyka: Howard Shore nie miał tym razem wielkiego pola do popisu, bowiem film jest zdominowany przez akcję, tu nie ma miejsca na charakterystyczne motywy czy porywające arie. Muzyka ma tylko ilustrować, wpadać w ucho i nie przeszkadzać. I tyle czyni. PLUS, ale bez przesady.
4.    Aktorzy: Pustkowia są właściwie filmem o jednej postaci – Thorin Dębowa Tarcza. Stąd tak ważna gra Armitage’a. Świetny. Pozostali stają się powoli tłem dla przywódcy krasnoludów. MacKellen jest nadal świetny lecz jest go niewiele. Dobry jest Beorn, lecz jest go malutko (sceny do rozszerzenia w special edition). Orlando Bloom jest tu lepszy, mniej papierowy, prawdziwszy niż we Władcy, dobra rola odtwórcy Thranduila (choć sama postać powoli staje się nieciekawa) i całkiem niezła Tauriel. Kiepskie role goblinów, to już tylko maski z papier mache, kupa wrzasku i powykrzywianych grymasów. Sporym niedostatkiem zaczyna być gra krasnoludów (choć może to być pewna cecha scenariusza). W pamięci pozostaje tylko siwiutki Balin i kochliwy Kili. Reszta jakoś się zlewa w jedną masę. W sumie – nieźle choć mogłoby być lepiej.
Podsumowując: film wyraźnie zaczyna zmierzać w kierunku połączenia z Władcą, właściwie brakuje tylko wątku Aragorna i, być może Arweny. Sprawa powrotu Saurona z niebytu jest już załatwiona. Mnie to odpowiada, lecz nie jest to już Hobbit Tolkiena lecz Hobbit – prequel Władcy.
Rzecz warta obejrzenia, zwłaszcza gdy ukaże się wydanie rozszerzone, ale bez nastawienia na zgodność z książką. Ten film to już byt osobny. Polecam gorąco.

Ciąg dalszy opinii o Hobbicie :  Desolation of Smaug – wersja rozszerzona.

Tym razem rozszerzenie w stosunku do wersji kinowej jest nieco krótsze od tych, do jakich przywykłem w LotR, wszystkiego marne 25 minut. Ale za to jest to 25 ISTOTNYCH minut. Nie rozbudowywano bowiem i tak przydługich sekwencji walk lecz znacznie więcej czasu poświęcono na przykład Beornowi. Ba, nawet kapitalną w książce scenę kolejnego przedstawiania krasnoludów też w jakiejś mierze odtworzono.
Mnie jednak dwie sekwencje niezwykle uderzyły a i zadowoliły jako maniaka fantasy w ogólności a Tolkiena w szczególności. Pierwsza to znakomite przejście przez Mroczną puszczę, świetnie ukazane postępujące oszołomienie wędrowców aż do halucynacyjnego spoglądania przez Bilbo na idącego jego śladami… Bilbo. Wszystko o wiele bardziej mroczne niż w wersji kinowej.
Druga sekwencja to Dol Guldur. Wyjaśnia się tu po jakiego licha Gandalf tam polazł, kogo tam odnalazł i co mu się tam przytrafiło. Spójność akcji w stosunku do wersji kinowej o wiele większa.
Reasumując: rzecz warta nabycia, ja przynajmniej wydatku nie żałuję choć… nie jest to już taki zachwyt jak rozszerzenia w pierwszej części.

Jest tego cała masa (torrentów of course)

O ile pamiętam Silmarillion i opis Trzeciej Ery to Saruman w mniejszym bądź większy stopniu zamierzał zdradzić, lub może tylko zdobyć wielką władzę na własną rękę, już od samego początku tej ery. Sauron zaczął zwodzić Sarumana od czasy, gdy tylko ten osiadł w Isengardzie, który zaczął traktować jak swoją własność a był to przecież relikt Numenoru. W wieży Orthank odnalazł jeden z palantirów i tak nawiązał komunikację z Sauronem bowiem kolejny kamień znajdował się w Barad-Dur.
Co do ekranizacji Silmarillionu. Obawiam się, że nic z tego nie będzie póki żyje Christopher Tolkiem, który ekranizację Władcy i Hobbita znienawidził. Prawa do ekranizacji zostały sprzedane tylko jeśli chodzi o te dwie pozycje a o pozostałych firma "Tolkien Estate" już się wypowiedziała negatywnie. Sytuacja może ulec zmianie bowiem Christopher nie już najmłodszy a jego synom ekranizacja podobała się na tyle, że... wzięli w niej udział jako statyści. Poza tym, co może nawet ważniejsze; prawa autorskie są ograniczone w czasie. Nie wiem jak w krajach anglosaskich lecz u nas na przykład maksymalny czas ochrony wynosi do 70 lat od śmierci autora. Sporo, więc już mogę nie doczekać