Czasy złe, obyczaje jeszcze gorsze - stwierdzam patrząc na chłopaków w spodniach typu rurki i wytapetowane blondyny z czarnymi odrostami (choć to podobno modne). Dzięki Jeżu, że przebywam wśród wartościowych ludzi.

Epickie starcie Arvina vs. Blondynka - walka o miejsca w klasie XD Oczywiście wyszłam z tego zwycięsko.
I naprawdę po raz kolejny muszę podkreślić moją radość z powodu posiadania inteligentnego grona bliskich znajomych, ludzi, którzy nie strzelają fochów o byle co, którzy potrafią zrozumieć, że nie wszystkie słowa, gesty należy brać na serio. Uważam się za szczęściarę, skoro los tak pokierował moim życiem, że mam możliwość przebywania głównie w męskim gronie (mam tylko jedną prawdziwą koleżankę), bo dzięki temu nabrałam większego dystansu do życia. Kolejną zaletą takiego stanu rzeczy jest to, że tematy rozmów, które prowadzimy z kumplami są zazwyczaj ciekawsze niż pogadanki prowadzone przez grono dziewczyn, z którymi stykam się na uczelni, a dotyczące nowej pary butów czy też innowacyjnej metody robienia makijażu. Naprawdę nie przejmuje się dziwnymi spojrzeniami posyłanymi mi przez przedstawicielki płci pięknej, gdy widzą mnie w towarzystwie samych facetów, kiedy śmieje się głośno z opowiadanych przez nich kawałów, a one są wiecznie smutne, bo albo złamał im się paznokieć, albo chłopak odpisał z 5 minutowym opóźnieniem... Podsumowując - nie ma to jak męskie towarzystwo i bycie chłopczycą jest ok ^^

PS Zapomniałam dodać, że jako jedyna dziewczyna w męskim gronie jestem na wyjątkowej pozycji i mam liczne przywileje

Jakoś kumple nie narzekają, że ich wykorzystuje. Bronią mnie, pocieszają, rozśmieszają, kupują słodycze A znajome zazdroszczą mi tego "haremu" ^^

Równouprawnienie to bzdura, choćby pod względem biologicznym, np. predyspozycji fizycznych. Racja, są pewne wyjątki, ale kobiety z natury są słabsze i nie nadają się do ciężkich fizycznych prac. Więc radzę wszystkie feministki wysłać na miesiąc do kamieniołomów i zobaczymy jak wtedy będą agitować za równością

Rzymsko-sarmacka genealogia rodów szlacheckich. Pojęcia nie mam o co biega ale jak brzmi!!! A poza tym - GRATULACJE!

Ostatnio edytowany przez janjuz (2013-03-03 21:33:29)

Szanowny Rycerzu! Otóż przywaliłeś Waszmość może nie z grubej rury ale z pewnością z pełnego zamachu miecza, no dosłownie na odlew. Podpisuję się pod każdym zdaniem, z wyjątkiem tego, że być może gardzisz tymi co notorycznie ściągają na studiach. Ja już absolutnie nikim nie gardzę. Może to sprawa wieku. Mnie tych ludzi jest po prostu żal. Pójdą po ściągniętych, a czasem i splagiatowanych, studiach w dorosłe życie i okaże się, że facet, który autentycznie interesował się tą samą dziedziną którą oni "studiowali" jest o niebo lepszy. Tylko papierka nie ma. Zatrudniałem ludzi, przeprowadzałem kwalifikacje, rozmowy wstępne i wywiady. Często bywało, że pan czy pani inżynier na pytanie "dlaczego studiowali państwo właśnie to a nie np. sanskryt" patrzyli na mnie cielęcym wzrokiem i myśleli gorączkowo, no widać było jak im synapsy z dendronami majtają, "co to jest ten sanskryt".

W moim pokoleniu studia nobilitowały. Profesor Serwiński zaczynał egzamin z inżynierii procesowej od pytania " a na czym był pan ostatnio w teatrze?". Zapytany przez pewnego naiwniaka, co to ma do inżynierii, oburzony Profesor wołał "przecież pan pretenduje do tytułu człowieka z WYŻSZYM wykształceniem, to nie tylko inżynieria".

Na studia generalnie szli tylko ci, którzy mieli ambicję osiągnięcia czegoś więcej i byli gotowi na to harować. Dostać się nie było łatwo, egzaminy wstępne były daleko cięższe od ówczesnej (trudniejszej niż dziś) matury, wylecieć z Politechniki, żaden problem, ino mig. Na 65 na pierwszym roku skończyło nas 30, i to nie wszyscy w terminie (m.in. i ja). Tylko, że te studia, wymagając niemało, dawały bardzo dużo. Mój syn, zdradzając technikę poszedł na łatwiznę - zamiast Politechniki skończył Uniwerek na wydziale marketingu (!). Na trzecim roku widziałem jego materiały do jednego z egzaminów - 40 stron kserówek. Ludzie!!! Studia, to samodzielne szukanie źródeł! To ciągłe poddawanie w wątpliwość wszystkiego, czego się właśnie nauczyłeś. Nam na pierwszym roku wykładowca z matmy podał siedem różnych książek i powiedział: - to chyba wystarczy do egzaminu, bo w praktyce to już nie. I miał rację!

Piszesz Waszmość o konieczności ukończenia studiów, bo tak wypada. Racja. Myśmy pytali niektórych koleżanek, nie wszystkich, czy naprawdę potrzebują dyplomu jako posagu. Studia zdewaluowano w momencie gdy matura daje wolny wstęp. I kiedy wycofano (w latach 80-tych) matmę z egzaminów obowiązkowych na maturze.

Najlepiej podeszli do tematu we Francji, już w latach 60-tych (nie wiem jak teraz). Tam wtedy matura też dawała prawo wstępu na uczelnie. Przeciętna zdawalność matury - 20 % abiturientów, nie każdy musi mieć maturę.

  Piszesz o zainteresowaniach - tych kilka aktywnych osób na forum ma JAKIEŚ zainteresowania. Rozejrzyj się wokół - albo "skóra, fura i komóra", albo "kasa, misiu, kasa", albo "byle jak, aby odlotowo", albo jeszcze gorzej. I znowu kłania się socjologiczna prawidłowość; o wszystkim opowie... krzywa Gaussa, jesteśmy po prostu w 3-5% społeczności, które COŚ interesuje. I nie ma się co zżymać na rzeczywistość - tak było, tak jest i tak będzie. Ot, statystyka socjologiczna.

   Ech, chyba ciepnę te narzekania, bo uznacie mnie za dinozaura (o ile już tego nie zrobiliście) i... będziecie mieli rację!

Różowy kucyk musi się wypowiedzieć. Nie ściągam na każdym egzaminie. Do tego, na którym korzystałam z pomocy, przygotowywałam się długo, czytając notatki wszędzie gdzie się dało, konsultując się ze znajomymi w sprawie problematycznych zagadnień. Ściąga służyła mi tylko jako zabezpieczenie w wypadku zaniku pamięci. I wciąż nie uważam ściągania za złą rzecz.
Co do ludzi trafiających na studia przez przypadek... Po swojej grupie widzę, że takie osoby długo nie wytrzymują. Może mam dziwnych znajomych, ale nie znam nikogo kto studiuje tylko "dla papierka" (lub może się do tego nie przyznają). Jeśli dotychczasowy kierunek nauki im nie odpowiada wybierają inny albo idą do pracy i tam świetnie się realizują.
Ostatnia sprawa - podpis. Nie zmienię go. Znam tak wiele osób o ograniczonych horyzontach, że aż się za nich wstydzę. Czasami zastanawiam się czy oni kiedykolwiek mieli w rękach książkę, czy obejrzeli jakiś film bardziej ambitny niż komedia romantyczna. Podpis zostanie jako przestroga dla mnie, żebym nigdy nie cofnęła się w rozwoju intelektualnym. Dziękuje.

O rany! Dobra zmienię to skoro jakoś wszystkim aż tak to się rzuca w oczy... Wywyższanie się? Nietolerancja? Takich uczuć nie zarzuca się komuś kogo się nie zna. Nie będę tu się uzewnętrzniać, ale wiele razy doznałam owej nietolerancji i nie życzę nikomu by to przeżywał.

Arvino!!! Ja też lubię ciasteczka!

Ale przecież nie o to tu chodzi!

    Podejrzewam bowiem, z wyżyn wieku dinozaurowego, że podpis Twój miał o Tobie coś powiedzieć. Tyle, że w moim rozumieniu nie mówił prawdy! Nie gardzisz nikim bo prawdy o pogardzie nie znasz. Możesz tego kogoś nie szanować, możesz nawet zeń drwić, możesz nie rozumieć jak on może żyć bez książek. Do pogardy jeszcze całe mile. Dlatego tylko podpis mnie raził, że nie mówił prawdy.

   Jakikolwiek podpis umieścisz będę go bronił. Nie z powodu treści, lecz z zasady wolności wypowiedzi. Mogę się z Tobą nie zgadzać nawet co do łączników w zdaniach ale żyły sobie wypruję, żebyś te zdanie wypowiadała swobodnie. Tylko to ma swoje konsekwencje – JA też mogę się swobodnie wypowiadać, nawet gdy Ci to nie bardzo miłe.

   A tak z (trochę) innej beczki. Konsekwencje. Życie nie zna kar. Nie rozdaje nagród za dobre uczynki. Życie wyciąga bezlitośnie konsekwencje dokonanych czynów i podjętych  decyzji. I tu kłopocik maleńki taki. A skąd znać konsekwencje zanim się jeszcze decyzję podjęło? Trochę można. Jest logika. Jest namysł. I jest historia. Historia magistra vitae, która nigdy, nikogo, niczego nie nauczyła. Teoretycznie są podstawy do przewidywania skutków i przyszłych konsekwencji. Teoretycznie. W praktyce jest tak, że każdy od nowa popełnia błędy, które ktoś już przednim popełnił i poniósł tego konsekwencje. Też byłem taki. Też stosowałem starą filozofię „a na złość mamie odmrożę sobie uszy”. Świat chciałem naprawiać, dureń jeden. Góry przewracać a morze… ot, sadzawka po kolana! I teraz wściekam się patrząc na swego syna. Widzi przecież jak tyram ucząc się chodzić, ucząc się na nowo pisać (bo teraz tylko w klawisze łupię), jak walczę żeby ręką sięgnąć wyżej własnego tyłka. Widzi. Wie, co spowodowało taki stan. I co? I robi dokładnie to, co ja! Tyra po 12 godzin przez 6 dni w tygodniu, spędza dziesiątki godzin za kółkiem jeżdżąc po całym kraju, nawet na czytanie brak mu już czasu. Bo rodzinę utrzymać, bo raty popłacić, bo pracę zachować, bo… I tak życie leci. I tak dąży do zapracowania na stan podobny do mojego! Ale przecież jest mądrzejszy! Jego to nie dotyczy! Też uważałem podświadomie, że jestem niezniszczalny. Dopiero śmierć Ojca coś tu zmieniła.

   Dlaczego o tym piszę? Ano, nieprzewidziane konsekwencje sprawiły, że i Arvina ma nad czym myśleć. Tu mogę Ci jedno przyrzec i uroczyście to robię. Zawsze będę bronił Twojego prawa do takiego wyrażania zdania jaki Ci odpowiada. Przynajmniej tak długo, jak długo będziesz pozwalać i mnie na wyrażanie mojego.

   Na zakończenie; pod moimi postami nie ma podpisu. Cały ten zamęt spowodował, że zacząłem się nad nim mocniej zastanawiać. Jak do tej pory to najbliższa jest mi stara, średniowieczna maksyma łacińska widniejąca kiedyś na stopniu wejściowym do kolegiaty w Tumie pod Łęczycą:

Vive diu, vitamque tuam perpende, viator.  (żyj długo I życie swe rozważaj, wędrowcze)

Różowy kucyk, z marsem w oczach i z patelnią! No, strach się bać!
  A jeślim przynudził za mocno to przepraszam i proszę o pomoc w ściąganiu chętnych do quizu, lenią się, tacy i owacy!

To znaczy, patelnią w nich!

Ostatnio edytowany przez janjuz (2013-03-05 21:06:56)