Ponieważ Paniom do walki nieśpieszno a mnie ciekawość pali, to pozwalam sobie coś zacząć. Proponuję, żeby Panie same wybrały postacie z mojego prologu i tak wątek prowadziły, by postacie te mogły się spotkać. Czy mają walczyć ze sobą, czy mają współdziałać, czy też ich przygody są rozdzielne... to już Wasz wybór. A oto Początek przygody:

   ***Jesiennym, bardzo kolorowym lasem wędrował niezbyt młody krasnolud. Wszelkie oskarżenia o starość przyjmował atakami bezprzykładnej złośliwości, ale przyznawał jedno… młody nie był z pewnością. Teraz jednak szedł dziarsko i usiłował już nie złośliwość lecz potoki wściekłości zmęczeniem przepędzić. Niewiele brakło. No, tyle co brudu kuźni za paznokciem Reorksa, a okazałby grubiańskie maniery wobec niczego wszak niewinnej młódki. Ot, wlazł do zatłoczonej oberży we wsi, stanął przy szynkwasie i na oberżystę czekał, gdy zakapturzone dziewczę niewiadomej rasy zza stołu się podniosło i śpiewnym głosem powiedziało:
- Siądź tutaj, stary krasnoludzie, ja młodsze mam nogi to i postać mogę.
   Tego było zanadto. Miejsca mu będzie dziewoja ustępować! Odburknął tylko:
- Zbytek łaski, wraz wychodzę…
   Oberżystę skinieniem przywołał, kufel mocnego ale duszkiem wypił i… wyszedł z oberży jakby go kto gonił. Stary krasnoludzie! Niedoczekanie! Początkowo w oberży zjeść coś zamierzał bo od rana był w drodze, ale teraz szedł jak nakręcona maszynka gnomów. Do następnej wioski mil było kilka więc pod wieczór może zjeść coś się przygodzi. Byle tylko ktoś go znowu nie rozzłościł.
   Szedł lekko. Bagażu wielkiego ze sobą nie zabierał bo i podróż długa być nie miała. We dwa dni u celu stanie. W rycerskim domu, który nieraz już nawiedzał, kolejną snycerską robotę wykona, parę kawałków stali zarobi bo rycerz skąpy nie był, i do domu, do Solace, powróci. A tam go znają i o starość nie posądzą.
   Poprawił na ramieniu tobołek z narzędziami i szedł dalej leśną ścieżką. Drogę znał dobrze i zbłądzenia lękać się nie musiał. Ze dwie staje jeszcze przemaszeruje i na polanie w sercu dąbrowy odsapnie. Zawsze tam odpoczywał. Zawsze pod tym samym dębem. Zawsze sam.
   Może jednak nie tym razem.
   Z polany dobiegł go cichy śpiew i zapach ogniska. Spojrzy tylko, kto spokój w dąbrowie zakłócił i swoją drogą pomaszeruje. Znajomości nijakich zawierać nie miał zamiaru.
   Przy ognisku siedziała niewysoka postać dokładnie opończą owinięta. I tylko głos cicho jakąś piosenkę nucący oznajmiał, że z kolejną przedstawicielką gadatliwej płci przyszło mu się spotkać jednego dnia. To ci pech. Najpierw obiad go minął, a teraz i odpoczynek.
   Po lesie umiał się poruszać z elfią wprawą. Był bezszelestny, gdy mijał nieznajomą. Albo tak tylko mu się zdawało. W każdym razie minął ją szybko i swoją drogą pomaszerował.
   Zaczął go gonić iście krasnoludzki apetyt. Po chwili myślał już tylko o sporym kawałku pieczeni z dzika i dzbanie dobrego piwa. No i o wygodnym na noc posłaniu. ***


Obiecuję, że się wtrącę.

I ciąg dalszy przygody w odcinkach. Ciąg jeszcze dalszy niewątpliwie nastąpi.

   Nadszedł świt. Krasnolud był już na nogach od krótkiej chwili, mył się, brodę czesał, wąsy ogarniał i pakował swoje rzeczy. Z dołu zaczęły dochodzić dźwięki niechybnie oznaczające, że kuchnia już pracę zaczęła i w niedługim czasie będzie można coś przekąsić. Znał karczmarza na tyle, że mógł się spodziewać przygotowanego już podróżnego pakunku z suchym jadłem, jakiejś manierki z czyś nieco mocniejszym no i przede wszystkim, podwójnej porcji chleba i mięsa wraz z kuflem ale co już oczekują na stole.
   Zapiął szeroki, skórzany pas o mosiężnym klamrowaniu. No, jeszcze udało się na przedostatnią dziurkę. Byłby w domu siedział dłużej to pasa by brakło. W podróży będąc szybko sadło z brzucha zgubi.
   Schody zaskrzypiały pod ciężarem schodzącego krasnoluda. Tak jak się spodziewał. Śniadanie czekało, lecz, czego się nie spodziewał, czekał również Rodhar.
- Siadaj, jedz i pij, a ja będę gadał. Wczoraj nijak się nie dało powiedzieć tego, co najważniejsze – rzekła karczmarz.
   Sharp zatopił zęby w mięsiwie i wbił wzrok w twarz Rodhara. Karczmarz milczał jakby myśli zbierał. Gadatliwy nigdy nie był więc co miał powiedzieć, chciał powiedzieć krótko.
- Wojna już pod drzwiami czeka. Wybuchnie lada dzień, może tydzień czy dwa – mruczał jakby do siebie – I nie będzie to wojenka jakiej możesz oczekiwać po dwóch zwaśnionych baronach z Solamni. Ta wojna obejmie cały Ansalon, Abanasinia jej nie uniknie. Nie gadałem ci wczoraj ale ten, co to z karawaną żelaza był w Jelek widział jak ćwiczą tacy, co smoków mają dosiadać. Smoków samych jednak nie było nigdzie widać. Ale nikt by się tak nie szykował, gdyby nie był pewien ich przybycia. Z Rycerzem będziesz gadał, albo i nie będziesz, kto to wie. Przekaż wszakże, com powiedział. Mobilizacja sił, co Takhisis oczekują jest prawie zakończona, niedługo ruszą. Gdzie uderzą najpierw – to pytanie pozostaje bez odpowiedzi ale na mój rozum jeśli pójdą na Solamnię to znaczy, że ich celem jest cały Ansalon bo Zakon Solamnijski to największa siła na kontynencie. Jego pobiwszy mają resztę na talerzu. Jeśli zaś na południe ruszą to znaczyć będzie, że Ansalon może i jest ich celem ale najpierw będą chcieli elfy rozbić. I te z Silvanesti i te z Qualinesti. Rycerzowi powiedz, że w dwa tygodnie i ja karczmę zamknę i do Thorbardinu ruszę. Swoich też ostrzec wypada chociaż takich jak my oba, podgórskich, to oni nie cenią.
   Niby jeszcze chleb pogryzał, piwem popijał ale już czuł jak mu wszystko iście drewnem w gardle staje. Nowiny przerażające same w sobie ale z tego, co Rodhar gadał, wynikało, że nie był on tylko karczmarzem jakiego znał od lat. Zmrużył oczy, wąsa przygładził i już gębę otwierał, by pytanie zadać, gdy karczmarz wznowił gadkę.
- I co się tak gapisz? No, już się domyślasz? Tak, Zakon mnie to posadził, żebym wieści zbierał, ludzi pytał, czasem kogo przenocował a innym razem i konia szybko wymienił czy miecz wyostrzył. Ta karczma też do Zakonu należy. Dobrze tu było ale się skończyło. A ty kończ żarcie i w drogę ruszaj chociaż miarkuję, że roboty u Rycerza mieć nie będziesz. No, chyba że trochę inną niż snycerska.
   Nim Sharp o jakimś pytaniu pomyślał, już karczmarz zza stołu ruszył bo jakiś poranny gość wszedł do izby.
- Witaj, gospodarzu – rozległ się ostry, dziewczęcy, lekko zachrypnięty głos – Całą noc z Solace maszeruję, w gębie nic jeszcze nie miałam. Dajcie cokolwiek do przegryzienia. Srebro i miedź mam.
   Sharp miał już skierować się do wyjścia lecz dźwięk tego głosu przykleił go do ławy. Słyszał ten głos, gdy wczoraj dziewczyna przy ognisku śpiewała. Rodhara trzeba ostrzec, ktoś tu łże. Lepiej zawsze wiedzieć, że ktoś tam za pazuchą coś mało przyjemnego chowa. Odczekał, aż karczmarz pajdę chleba z kuflem piwa przed dziewką postawi po czym kiwnął nań i do drzwi poszedł. Tak, jak mógł się spodziewać, Rodhar nie od razu za nim poszedł. Do dziewczyny zagadał, nowin chciał pewnie posłuchać, a niczego się nie dowiedziawszy dopiero do drzwi ruszył.
- Uważaj – szepnął Sharp – dziewka kłamie choć nie wiem po co. Wczoraj wieczorem siedziała przy ognisku w lesie, nie szła całą noc i głodna za bardzo pewnie też nie jest.
- Dzięki – mruknął karczmarz – Będę ostrożny. Zresztą też mnie zdziwiło jedno, ty potrzebujesz półtora dnia by z Solace do mnie dojść a jej jednej nocy ma starczyć. Chyba, że jak elf biega, niestrudzenie. Bywaj już, w drogę.
   Sharp ruszył dziarsko przed siebie i dopiero po kilku stajaniach pomyślał, że oto stary znajomy pognał go w drogę jak rekruta. Dobrze jeszcze, że nie huknął na takiego ciągałę. Dziw nad dziwy. Niby karczmarz a nie karczmarz. Niby krasnolud a na Zakonnym żołdzie. Niby wolny i swobodny a gada jak najemnik i to taki, co na rzeczy się zna.
   Na niezbyt wesołych rozmyślaniach droga szybko schodziła bo zdenerwowany krasnolud wciąż kroku przyspieszał. Złapał się na tym, że prawie biegnie i dopiero wtedy w czerep się palnął i do spokoju przywołał. Dla rozpogodzenia markotnych myśli z manierki pociągnął… Uch! Nie piwo, nie wino a prawdziwej krasnoludzkiej gorzałki Rodhar nalał. Chlebem Sharp zagryzł i wyraźnie poweselał. Ot, droga wiedzie z góry, słoneczko przyświeca ale nie przypieka, wiaterek wieje ale nie hula, no nic tylko pieszej wycieczki zażywać.
   Szedł skrajem wysokiego, sosnowego lasu. Rano było jeszcze więc maszerował w cieniu. Słońce w oczy nie świeciło to i szybko dojrzał w oddali dymy z kominów okalających rycerski dwór. Widać było, że wre tam jak w ulu. Ruch jak w dzień jarmarku albo i jeszcze gorzej. Zaciekawiony krasnolud wyciągnął mocniej nogi i nim południe nadeszło w bramie dworu stanął. Ku jego ogromnemu zdziwieniu w bramie stał we własnej osobie Rycerz, ba, i to w pełnym rynsztunku rycerza. Tylko konia jeszcze nie dosiadł. Wyraźnie czegoś albo kogoś czekał.
- No, no, no. Sharp Steelhammer we własnej osobie! Starość cię chyba powoli dogania bo dawniej na rano byś tu stanął a nie na południe! – głos Rycerza był donośny, musiał być dobrze i w bitewnym tumulcie słyszalny.
   Tego Sharp nie lubił, takie przytyki do wieku zawsze wprawiały go w zły humor, zawsze. Tylko nie tu. Rycerz witał go tak zawsze, tylko, że nie w bramie i rynsztunku a w kuchni i przy jadle i napitku.
- Dobrze wiecie, panie Rycerzu, że my się nie starzejemy tak szybko jak ludzie. Pańscy synowie osiwieją a ja nadal drogą z Solace na południe tu stanę – odparł kąśliwie, to też do rytuału należało.
   Sylwetka Rycerza jakby zmiękła, mimo pancerza na piersi, a głowa pochyliła lekko do przodu.
- W karczmie Rodhara stanąłeś? Gadaliście może o tym i owym? Bo tylko na to czekam.
- Stanąłem. Gadaliśmy. Aż mi dziwno, że czekaliście. Rodhar nie był tego pewny.
- Czekałem i dla wieści od niego i dla spotkania z tobą.
   Brwi krasnoluda uniosły się aż na czoło. Zdumienie musiało być wyraźnie widoczne bowiem Rycerz szybko dodał.
- Ale nie w bramie gadać mi z tobą. Chodźmy, jak dawniej, do kuchni. Nikt tam nie będzie przeszkadzał. Dwór prawie już pusty.

I kolejny odcinek, no może ktoś się przyłączy? Sam też to mogę ciągnąć ale w towarzystwie raźniej.

   Dziwna sprawa. Pół dnia w siodle i nic. Żadnego bólu zadka, żadnych otarć nóg i nawet w krzyżu nie łupie. Cudowny koń! Klacz dosłownie płynęła w powietrzu, nie podrzucała tylko grzbiet lekko jej falował, krasnolud czuł się jakby płynął łódką po niezbyt sfalowanych wodach. Przewaga konia nad piechurem okazała się dość wyraźna, nie dość, że zmęczenia żadnego krasnolud nie czuł to i do karczmy w pół dnia poskakał. Już widział jasną strzechę. Pomyślał, że jak mu się tak dobrze jedzie, to tylko zdań kilka z Rodharem zamieni i nie czekając na nic w dalszą drogę poleci. O ile koń zbyt zmęczony nie będzie. Ale chyba nie. Tak jak Rycerz doradzał, Sharp nie forsował jazdy, jechał lekko wyciągniętym kłusem a właściwie to klacz sama dyktowała tempo. Tak biegła jak jej było wygodnie, pod górkę zwalniała, a nawet do stęp przechodziła, a z górki szła szybkim kłusem. Do galopu jednak nigdy nie doszła. Nie poganiał. Ważniejsze było zachowanie sił klaczy niż jakiś iluzoryczny pośpiech. Jakby tak z godzinkę pogalopował to potem odpoczynek dla konia niezbędny. Ot, i cały zysk czasu diabli by wzięli a na dodatek koń niepotrzebnie zostałby wymęczony. Lepszy delikatny kłus. Jeźdźcem zbyt wytrawnym to krasnolud z pewnością nie był ale pewne pojęcie to jednak miał. Bywało już, że musiał spędzić w siodle i po parę dni choć prawdę mówiąc, nigdy tego nie znosił. Dopiero ta klacz! Teraz po raz pierwszy w niekrótkim przecież życiu poczuł, że jazda konna to frajda jakich mało.
   Delektował się jazdą i nawet nie spostrzegł kiedy stanął przed karczmą. Cicho było. Trochę to niezwykłe bo o tej porze chłopy z pól schodzą i do karczmy chętnie zaglądają. A, że na wszystkie niezwykłości już go Rycerz uczulił i czujność doradzał zachować to i kordelas tęgi spod siodła wyciągnął. Tak uzbrojony zbierał się do zsiadania gdy dobiegł go śpiewny, dziewczęcy głos.
- Nie ma po co zsiadać, stary. Kordelasa dobywać też nie ma po co. Nikogo tu nie ma. Nikogo żywego w każdym razie.
   Obrócił się w siodle jak szydłem w zadek dźgnięty. Pod rozłożystym kasztanem stała szczupła, zakapturzona postać. Po głosie poznał, że to ona starym krasnoludem go już raz nazwała. Od razu złość poczuł.
- Dla ciebie może i stary, młódko. A ja muszę z karczmarzem pogadać.
- To chyba nekromanty potrzebujesz – wyszeptała dziewczyna.
- Co ty gadasz?!
- Tam nie ma żywych. Pocięci. Chyba gobliny albo coś podobnego, pałaszami pocięci, szerokie ostrza, dobrze widać.
   Nie słuchając dalej krasnolud zeskoczył z konia i runął do karczmy. Zaraz za drzwiami dopadł go smród tak straszny, że aż się zachłysnął. Gobliny, ani chybi. Tylko skąd tu gobliny? Karczmarz leżał pośrodku izby, po obu stronach miał towarzystwo, jacyś chłopi z okolicy. Pewnie stronę karczmarz w bójce wzięli i po łbach dostali. Jednemu to właściwie i łba niewiele zostało. Drugi cięty z zamachu, bez mała wpół rozwalony. Przed Rodharem widniała szeroka plama zakrzepłej krwi. Nie jego. Pewni dobrze zaciął wroga. Krasnolud zarobił cięcie w plecy. Dopóki ci dwaj stali po bokach widać nikt go nie zaszedł ale jak ci padli to, okrążony, szans wielkich nie miał.
   Ponury jak chmura burzowa wylazł Sharp przed karczmę. O dziwo, dziewczyna stał spokojnie przy klaczy i poklepywała ją po szyi. Zwierzę wyczuwało zapach krwi i wyraźnie okazywało niepokój.
- Piękna – cicho szepnęła dziewczyna – I znakomicie wyszkolona. Niepokoi się ale to nie zapach krwi, to zna. Coś innego. Trzeba poszukać. Coś tu się czai.
   Bezszelestnie zaczęła zbliżać się do krzaków okalających karczmę od południa.
- Tu śmierdzi – warknęła.
   Krasnolud poczuł zapach i natychmiast podbiegł z gotowym do walki kordelasem. Dziewczyna wyglądała dotychczas na całkowicie bezbronną, lecz teraz w jej dłoni ukazała się dziwna broń, jednoręczna, składana kusza. Kusza!   Neraka!
   Dziewczyna machnęła uspokajająco, lecz Sharp wolał już trzymać ją na oku. Zachodził w stronę krzaków tak, by widzieć i zarośla, i dziewczynę. Pokiwała głową w geście pełnym rezygnacji i zaczęła podchodzić. Zza krzaków doszedł jęk. Jednym susem krasnolud skoczył do przodu i już widział. Uspokojony schował kordelas. Ten wróg już nie zdoła nikomu  zaszkodzić. Dziewczyna szybko podeszła i aż się zachłysnęła własnym oddechem.
   Na ziemi leżał goblin. A właściwie to, co zostało z goblina. Tak na oko, dwie połówki goblina, tylko cudem trzymające się jedna drugiej. Pałasz Rodhara był ostry i ciężki, jak ciął, to do końca.
- Dlaczego reszta zostawiła go żywego? – zastanawiała się dziewczyna.
- I tak już nic nie powie, a ktoś tu czas cenny może zmitrężyć. Nic tu po mnie, czas w drogę i to szybko.
- Poganiaj ale konia szanuj, tak jak dotąd. Droga przed tobą wcale nie taka łatwa i krótka – cichym głosem zgodziła się ze starym.
   Sharp ze zdumienia rozwarł gębę na całą szerokość.
- A tobie co do mojego czasu?
- Wicher, Sharp, wicher.
   Teraz to już krasnolud zgłupiał ze szczętem. Postanowił, że krokiem się stąd nie ruszy, póki nie zrozumie. Zacięty wyraz twarzy powiedział dziewczynie, że prędzej tu oboje korzenie zapuszczą nim krasnolud bez wyjaśnień ruszy w dalszą drogę. Powolnym ruchem zsunęła kaptur, który do tej pory zasłaniał jej twarz. Szczupła, pociągła twarz. Jasne i proste włosy, gdyby były długie to nosiłaby na głowie majątek, ale fryzura była króciutka. Ot, prawie chłopięca. Uszy. Uszy lekko szpiczaste wyraźnie wskazywały na elfkę. Przynajmniej jedno wyjaśnione, prędzej drugi Kataklizm na Krynn spadnie nim jakikolwiek elf sprzymierzy się z goblinem, a w karczmie walczyły gobliny.
   Na krasnoluda patrzyły oczy całkiem nie młode. Choć postać, twarz, ruchy, no wszystko razem, wskazywało na młódkę to ta elfia panna młódką nie była. Kto wie? Może id niego samego starsza? Dziewczyna chyba odgadła tok jego myśli bowiem nagle spokojny uśmiech rozjaśnił poważną twarz.
- Masz rację, młoda, jak na człowieka czy krasnoluda, nie jestem. Ale u nas wciąż jeszcze więcej niż połowa przede mną. Co zresztą w czas zawieruchy niewiele znaczy. Rozumiem, że muszę ci parę spraw wyjaśnić. Więc słuchaj uważnie, bo nie ma czasu na powtarzanie. Wysłał mnie tu Zakon, współpracuję z solamnijczykami od lat. Stąd znam hasło „wicher”, wiem, że tylko z takim hasłem mógł cię Rycerz do Haven posłać. Hasło alarmowe i tylko do Haven może być posłane więc o to już nie pytaj. Miałam się tu kontaktować wyłącznie z Rodharem, ale… Sam widzisz, jak wyszło. Leć do gospody, leć „pod gryfa” a ja cię gdzieś po drodze, albo i w samej gospodzie odnajdę. Do Qualinesti nie będziesz musiał gnać, ja to załatwię, ale Thorbardin to twoja sprawa.
- Z Rodharem gadałaś?
- Raz tylko. Zdążył mi powiedzieć co i tobie gadał. Miał się jeszcze czegoś więcej dowiedzieć i dzisiaj mi przekazać. Dlatego tu jestem. Wróg szybki.
   Elfka nie należała do gadatliwych. Posługiwała się wspólnym dobrze, tylko akcent miała taki jakiś śpiewny. Zdania krótkie, wojskowe, jak meldunek i rozkaz.
- Dobra. Czas mi w drogę a i ty na siebie uważaj. Jacyś obcy się tu kręcą.
- Obcy? Ja też…
- Nie. Przedwczoraj widziałem na polanie w lesie. Obce dziewczyna, człowiek, konna i uzbrojona. Łucznik. Nie wiem kto zacz.
- Będę się rozglądać a i ty uważaj. Strzała szybko z siodła zdejmuje.
- Jak mam cię nazywać?
- Mów mi… Shea. To nie jest moje imię ale jak tylko gdzie zapytasz o Sheę to będę wiedziała kto mnie szuka. Jestem Kagonesti a nasze imiona nie są stworzone dla waszego języka. Nie mogłabym ścierpieć takiego kaleczenia. A teraz zmykaj, ja się tu jeszcze rozejrzę. Coś mi tu bardzo śmierdzi i nie chodzi o trup goblina.

No cóż, ani Silvara, ani Remmy jakoś się nie palą do walki. Przyjdzie mi ciąg dalszy przygód krasnoluda pociągnąć. Oto i one.

    Klacz niosła spokojnie a Sharp jej zbytnio nie popędzał. Musiał pomyśleć. Obcych coś się nagle zbyt wiele tu pojawiało. Te strony Abanasinii leżały na uboczu i rzadko kiedy jaki wędrowiec tędy przechodził. Chyba, żeby do Qualinesti zmierzał albo do Thorbardinu. Bo dalej to już tylko Równiny Pyłu. Gobliny nie mogły nadejść od strony krainy elfów, nigdy by niezauważone nie przeszły. A zauważone zostałyby natychmiast ubite. Elfy nie znosiły goblinów bardziej nawet niż krasnoludy. I to z pełną wzajemnością. Dowódca roty piechurów chętnie i połowę z nich poświęci byle dopaść jednego elfa.
   Od Thorbardinu też nie przyszły. Już by im krasnoludy dały popalić. Przeciętny Hylar czy Deargar bardziej niż Agharów nie znosił tylko goblinów. Nie mówiąc już o wolnych jak ptaki Neidarach. Sam był Neidarem i wiedział dobrze, czuł to w kościach – gdyby dopadł gobliniego tropu to nałożyłby i trzy dni marszu byle śmierdzącego, tłustego, uszatego i paskudnego drania dopaść.
   Jedynym kierunkiem, z jakiego mogły nadejść było wybrzeże. Tylko w którym miejscu? Gdzie, do rudego kendera, mogli wylądować? Prawie całe wschodnie wybrzeże Abanasinii było dobrze strzeżone. Thorbardin najpierw, potem Czaszka, Pax Tharkas, elficki Qualinost, Nowy Port i Xak Tsaroth. Nie ma mowy, nigdzie by się tędy nie przedostali. Chyba bardziej od północy, Que-Shu nie strzegą morza a potem droga daleka do Crossing. Tamtędy mogli. To by znaczyło, że gdy on sam maszerował do Rycerza na północ to oni zdążali na południe do karczmy. Że się nie spotkali?
   I jakim cudem przemknęły się koło Shallsea? Okręty Zakonu ponoć pilnie tych wód strzegą. Same gobliny nie uchodzą za sprawnych żeglarzy  więc chyba miały do pomocy minotaurów. Ci na morzu wszystko potrafią.
   Ani się spostrzegł jak na takich rozmyślaniach przeleciało mu pół dnia. Czuł już ból w kościach pomimo, że jechał nieśpiesznie a klacz wyraźnie go oszczędzała. Zatrzymał konia i powoli zsunął się z siodła. Wziął uzdę w ręce i poszedł w głąb niewielkiego zagajnika. Wiedział, że jest tam i źródło niewielkie i pastwisko jakie takie. Odpocząć pora. I jemu pora i klaczy też się odpoczynek należy.
   Rozpalił niewielkie ognisko i powoli zaczął kawałek mięsa podgrzewać. Pieczeń, jak to zwykle u Rycerza, była doskonale upieczona ale nie lubil mięsa jeść na zimno. Tak sobie kawał mięsiwa obracał na zaimprowizowanym, patykowym rożnie, gdy inna opadła go wątpliwość. Otóż Rycerz wyraźnie mówił, by Solace ominąć a do Haven dążyć. Tylko, że najprostsza droga do Haven wiedzie około Solace. Trzeba będzie północnym brzegiem Crystalmir pogonić i dalej przez Dolinę Jakanath i dalej do Wąwozu Cieni się dostać, by w końcu dopaść Doliny Haven i samego miasta. Haven leży przy samej granicy z Qualinesti to może by i wieści do Thorbardinu dało się jakoś posłać. A nie, to samemu przyjdzie jechać. Najgorsza sprawa, że znając Haven całkiem nieźle bo i tam ze snycerską robotą chadzał, karczmy „Pod Gryfem” nie pamiętał. Co było tym dziwniejsze, że znał, jak dotąd sądził, wszystkie karczmy w okolico co najmniej stu mil od Solace. O Gryfie nigdy nie słyszał. Pogryzając mięso pomyślał, że trzeba będzie się dyskretnie a po cichu rozpytać.
   Do Solace było jeszcze z pół dnia drogi dla piechura ale teraz, gdy na końskim grzbiecie siedział, droga leciała dużo szybciej. Nim się obejrzał zaświeciło przed nim lustro wód Cystalmir. A przecież do nocy jeszcze było sporo dnia. Kłusował teraz z dala od szlaku, który południem jeziora przebiegał. Wydawało się, że dotrze do lepszej drogi dopiero wieczorem, na razie ostro kłusował Północnymi Polami. Przyspieszył tu wyraźnie, lecz do galopu nie przechodził. Zarazem chciał i konia oszczędzać i otwarte pola co szybciej opuścić. Gdy w oddali zamajaczył szczyt Oka Proroka wiedział, że lasy już blisko i szlak do Haven też niedaleko. Tak sobie pomyślał, że przycupnie gdzieś w zaroślach na noc a wczesnym rankiem, jeszcze przed świtem, ruszy w dalszą drogę. Na popołudnie do Haven dotrzeć powinien.
   Ściemniać się już zaczęło, gdy krasnolud niewielki obozowisko rozbijał. Obozowisko! Wielkie słowo. Posłanie z liści końską deką zarzucone, malutkie ognisko by komary odgonić i palik w ziemię wbity, by konia uwiązać. Wszystko. Pojadł na zimno, popił wodą z bukłaka, dopatrzył, by koń miał co potrzeba i nim do dziesięciu byś policzył, już chrapał.

Ciąg dalszy przygód krasnoluda. Ciąg jeszcze dalszy - nastąpi niebawem.




  Obudziły krasnoluda pierwsze promienie wschodzącego słońca i rzęsiste krople rosy spadające z liści drzew prosto na bulwiasty nos. Obudził się zły. Początkowo uznał wszystko za dziwaczny sen, a sny ja wiadomo rządzą się swoimi prawami i próżno sensu w nich szukać. Dla pewności tylko rozejrzał się wokoło i poszukał śladów ogniska, które tu w jego śnie tak ochoczo płonęło. Trawa była nienaruszona. Sen i nic więcej.
   Wstawanie po nocy spędzonej na legowisku z końskiej derki rozesłanej na gołej ziemi przychodziło mu z pewnym trudem. Dawniej potrafił skoczyć od razu na proste nogi, lecz teraz musiał się już ręką podeprzeć. Co, do licha! Ziemia przy posłaniu była gorąca jak… jakby niedawno płonęło tu ognisko! Wręcz czuł od ziemi swąd płonących polan drewna. Tylko, że nawet najmniejszego śladu popiołu nie widział, nawet jedno źdźbło trawy nie uschło, mech był nienaruszony. A jednak zdrowo sobie rękę poparzył. Niby więc nic się tu w nocy nie zdarzyło, a jednak ktoś zostawił ślad wystarczający, by jego zignorowanie nie było łatwe. Ktoś tu był w nocy i z nim naprawdę gadał.
   Krasnolud zdawał sobie sprawę, że doprawdy już mu czas ruszać. Tyle, że nie mógł się ruszyć. Zdumienie odebrało mu nie tylko mowę ale i zdolność ruchu. Czuł się jak sparaliżowany.
   Jeżeli te odwiedziny miały coś znaczyć to odwiedzający musiał być doprawdy potężny. Może jakiś mag. Wedrzeć się do cudzego snu, gadać tak mądrze jak ten obcy, zapaść w pamięć tak, że każde słowo jeszcze w uszach dzwoni a potem zostawić tak dziwny ślad swej obecności. Czary, i to niepoślednie. Tylko, że słowa jakie krasnolud usłyszał nie były przecież komplementami ani żadną przepowiednią. Ot, zwykła połajanka. Jakby kto starszy młodzika beształ. To musiał być potężny czarodziej! No, bo kto inny?
   Sharp starał się uspokoić własne, teraz mocno walące, serce. W końcu stwierdził, że nic tu więcej nie wypatrzy a myśleć może równie dobrze w siodle. Klacz zresztą już nań popatrywała z ukosa jakby chciała spytać, czemu jeszcze nie wyruszyli? Dobre pytanie, warknął w myślach do samego siebie i poszedł siodłać wierzchowca. Po kilku chwilach był już gotowy do dalszej drogi.
   Siedział już mocno w siodle, właściwie miał już ruszać, gdy nagła myśl, a właściwie olśnienie przeleciało mu przez mózgownicę.
   Twarz (czasami myślał – morda) pytała „czym zamierzają walczyć?” oraz „z kim chcą walczyć?”. Jakoś tak w głębi ducha uznał, że odpowiedź na pierwsze pytanie jest o tyle ważniejsza, że sama udzieli odpowiedzi na drugie. Zatem czym zamierzają walczyć. Dostali już tyle razy baty od Zakonu Solamnijskiego i sił elfickich, które nauczyły się już dobrze, że tylko współpracując mogą odnosić zwycięstwa, że można było iść o zakład, że na samym Mrocznym Zakonie nie polegają. Zresztą Mroczny Zakon po Wojnie Dusz i Wojnie Chaosu był poważnie osłabiony a po odejściu, a właściwie wypędzeniu, smoczych władców ledwie trzymał się kupy. Solamnijczycy i elfy nie atakowały resztek Zakonu bowiem ich pozycje obronne w górach wokół Neraki były dobrze umocnione i nie wymagały wielkich sił do obrony. Koszty ataku byłyby za wysokie. Smoków na Krynnie nie ma już żadnych. Jeśli nie liczyć paru pomników naturalnej wielkości, na przykład wokół grobowca Humy. Thakisis odeszła a wraz z nią smoki chromatyczne, Paladine odszedł a wraz z nim smoki metaliczne, smoki chaosu zaś zostały wypędzone. Po kiego licha oni smoczych jeźdźców ćwiczą? Tu chyba, w odpowiedzi na to pytanie, leżało rozwiązanie problemu o którym gadała gęba nad płomieniami ogniska. Po co im jeźdźcy gdy smoków brak?
   Uznał w końcu, że myśleć może jadąc i szturchnął klacz butami. Ruszyła ochoczo jakby stanie w miejscu jej wyraźnie nie było w smak. Paliła się do biegu i samorzutnie chciała przejść do galopu. Sharp otrzeźwiał na tyle by jej na to nie pozwolić. Mieli jechać prawie cały dzień leśnym szlakiem nim do Haven dotrą. Droga nierówna, zdradliwa i męcząca. Nie można pozwolić na galopadę, wystarczy lekko wyciągnięty kłus.
   Jechał pogrążony w rozmyślaniach i za bardzo na otoczenie nie zważał. Dukt wiódł jak strzał z łuku, prosto a równo. Na korzenie rosnące w poprzek koń sam już zważał i uwagi Sharpa to nie wymagało. Jechał jak na kanapie.
   Przejechał tak już prawie do południa gdy zdał sobie sprawę, że gdzieś tu musi się czaić zakręt w lewo, jezioro Crystalmir okrążający, a droga za nim prosto już do Haven zawiedzie. Zwolnił, żeby nie przegapić bo trakt mógł się tu rozdwoić; jedna jego odnoga mogła pójść na zachód, prosto w góry, a jemu droga na południe potrzebna. I rzeczywiście, trakt się rozdwajał.
   Sharp ściągnął ostro wodze lecz nie na widok rozstai. Na samym początku trasy na południe wiodącej stała konna sylwetka. Jeździec stał nieporuszony, wyraźnie czekał.
   Jak postąpić? Podjechać? Powitać? Za topór łapać? Kto to do licha w leśnej głuszy może tak stać?
- Mnie też droga do Haven wypada – usłyszał kobiecy głos (a żeby te wszystkie baby już zeszły mu z drogi) – a Shea mówiła, że i twój szlak tam wiedzie. Jeśli nic przeciwko nie masz, pojedziemy razem. Jeśli nie chcesz, pojadę przodem.
   Taką propozycję ukazania niechronionych pleców uznał za dowód zaufania i braku złych zamiarów więc mruknął.
- Jeśli tobie i mnie ta sama droga wypada to rozum podpowiada by jechać razem. Zawsze razem bezpieczniej. A że z Sheą rozmawiałaś to pewnie i więcej wiesz niż gadasz. Można by w Haven usiąść i nad kuflem pogadać.

I co tam dalej z naszym krasnoludem.


  Jakiś czas kłusowali w milczeniu. Krasnoluda opadły niewesołe myśli krążące głównie wokół nocnej wizyty. Czuł wyraźnie, że odwiedzająca go gęba dobrze wiedziała, co też mu się pod czaszką kłębi. On sam jednak, choć czuł wyraźnie nacisk jakiejś niespodziewanej myśli, nie potrafił wyraźnie sformułować o co mu chodzi. Wiedział tylko, że smoków dotyczy. Twardo się zawziął i poprzysiągł w duchu, że nie uśnie, nie spocznie, aż zagadki nie rozwikła. Im bardziej jednak mózgownicę wysilał tym bardziej mu wychodziło, że jest to zagadka w zagadce ukryta. Istny rebus jakowyś a w tym nigdy zbyt lotny nie był.
   Ćwiczą smoczych jeźdźców. Znaczy mają smoki. Smoków nikt jeszcze nie ujrzał ale by jeźdźców nie ćwiczyli gdyby ich nie mieli. To proste. Tedy napaści chcą dokonać smoczymi siłami. To byłaby odpowiedź na pytanie „czym chcą walczyć”, teraz przyjdzie podumać „przeciw komu”. Mając smoki mogą robić co im się czynić zapragnie. Wszak już jeden smok to siła, że ją niełatwo pokonać. I nawet nie ogień, kwas czy lód jakimi zionąć ponoć potrafią są tu najgorsze. Pono najgorszy jest smoczy strach a jeśli tak to mogą posłać siły przeciwko Solamnijczykom a jeszcze nastarczy im, żeby elfy pogonić. Żeby tak jakoś wywiedzieć, ile tych smoków mają. Rodhar nie gadał ilu jeźdźców ćwiczą; szkoda, dałoby się coś z tego wykoncypować, a tak? Łam swój łeb sam.
   Czas na takich rozmyślaniach niepostrzeżenie mijał i dopiero głos dziewczyny trochę krasnoluda do porządku przywołał.
- Czas koniom dać wytchnienie, Sharp. Stańmy tu gdzieś, ja też już muszę nogi rozprostować a i jeść w siodle nie lubię.
   Otrząsnął się, rozejrzał po okolicy i popatrzył w niebo.
- Będzie już dobrze po południu. Alem się zadumał. Koń mądrzejszy, sam do stępa przeszedł. Tu niedaleko strumień płynie, będą konie miały wodę a i nam nie zaszkodzi coś zjeść i popić.
   Odskoczyli coś ze dwa tuziny jardów ze ścieżki prosto w leśny gąszcz jak natrafili na strumień i niewielką polankę. Krasnolud klacz rozsiodłała ta natychmiast zaczęła się w trawie tarzać, grzbiet wycierać, piaskiem sypać by po chwili wstać i do strumienia podejść. Wodę ciągnęła spokojnie łykami długimi jak lina dzwonnicy. Widać, że nie była zmęczona a postój, choć bardzo przydatny przecie jeszcze koniecznością nie był.
  Dziewczyna już niewielki ogień rozpalała i z sakwy wyjmowała mięso, chleb i ser. Widać mięsa na zimno nie lubiła bo połeć cały nadziała na gruby patyk i nad ogniem zaczęła grzać. Sharp zapatrzył się w ogień. Lubił patrzeć w płomienie tańczące na szczapach drewna. Jakoś go taki widok, zwłaszcza gdy ogień płonął na kominku domowym, mocno uspokajał.
- Już ty taki spokojny? I co żeś wymyślił? Co ci się w tej twardej, krasno ludzkiej czaszce wylęgło?
   Po drugiej stronie ognia był ona, znaczy – twarz, albo inaczej morda.
- I czego tak ślepia wybałuszasz? – ciągnęła twarz – A pomyślisz jeszcze raz „morda” to trzonkiem własnego młotka przez łeb zarobisz. Też mi. Sam piękny jak koński zadek a tu od mordy do mnie… Nie zdzierżę, trzasnę. No gadaj, coś wydumał.
- Smoki mają, smokami uderzą gdzie chcą – pomyślał Sharp.
   Twarz się skrzywiła jakby ktoś ją octem napoił.
- Jeniusz absolutny! – wrzasnęła – Klejnotami i złotem obsypać! A najlepiej zasypać to już nigdy kłapaczki nie otworzy. Bo co otworzy to jeno smród się dobędzie, smród głupoty i durnoty! Aleś wymyślił! To już krasnolud żlebowy więcej by gadał i rozumniej! Ten by wiedział, że smoki są DWA! Bo dla nich wszystkiego jest tylko dwa! Co za jełop! Dwa do dwóch dodać nie potrafi! I takiemu głupkowi Rycerz misję powierzył. A pamiętasz, durniu, co masz w gospodzie rzec?
- Pewnie! Nie musisz się wydzierać!
   Ledwie zdążył pomyśleć odpowiedź a twarz już nań wsiadła ostro.
- Dobra! Jeszcze jedna szansa. Mała podpowiedź – słyszałeś może kiedy o podstępach wojennych?
   Twarz zniknęła. Po drugiej stronie ogniska, nad przypalającą się pieczenią, widać było tylko szeroko otwarte oczy dziewczyny. Policzki jej twarzy płonęły ognistą czerwienią, zupełnie jakby od ognia, zmęczenia albo … wstydu. Sharp złapał się na tym, że oczy na nią wybałuszył, gapił się wręcz nieprzyzwoicie (no, dziewczyna nawet ładna była, przynajmniej jak na człowieka)  a w głowie dźwięczało mu tylko jedno słowo – PODSTĘP.