Rozdział 40

Gasnąca pamięć

   Slig usłyszał jakiś hałas nim jeszcze dostrzegł jego źródło. Był to tętent od którego trzęsła się ziemia. Slig okazał się jednak wolny w odejmowaniu wzroku od płonących włosów Brandelli. Gdy spojrzał w górę, Tanis na grzbiecie jednego z bagiennych wołów, był już o kilka stóp od niego. Kopnął sliga prosto w pierś i cisnął go plecami w ognisko. Slig wrzasnął i zaczął się toczyć.
   Jednym, gładkim ruchem Tanis zeskoczył z byka, mieczem ciął warkocz Brandelli niemal przy samym karku by zaraz potem, dobrze wymierzonym cięciem, uwolnić ją z więzów. Schował miecz, wskoczył na grzbiet byka i wyciągnął do niej dłoń.
Skoczyła i chwyciła ją mocno. Jednym, zwinnym ruchem wskoczyła na szeroki grzbiet byka. Za ich plecami przywódca wciąż wył poparzony płomieniami ogniska.
   Tanis wbił pięty w wielkie boki zwierzęcia a ten ruszył do szarży wszystkimi, sześcioma potężnymi nogami.Za nimi grzmiał tętent drugiego byka. Był uwiązany do pierwszego. Tanis gnał szarżującym zwierzęciem prosto w dół wzgórza, w kierunku, w którym ruszyła banda sligów. Dopadł ich i ciął z góry mieczem wykutym z szarej stali przez Flinta. Padali jeden po drugim. Nie było może tak łatwo i lekko jak wtedy, gdy miecz został zaklęty przez Kishpa, lecz i tak zrobił co swoje.
   Tanis zapędził się aż do czołowych szeregów wroga. Katem oka dostrzegł poruszenie z przodu wyraźnie kontrastujące z kiwającym się stylem biegu jaszczuropodobnych sligów.
- Clotnik! – huknął na całe gardło.
   Tanis zwolnił bieg byka na wystarczająco długi czas, by krasnolud wspiął się na luzaka. Potem ruszyli galopem pozostawiając za sobą przeklinające bestie.
   Napoili byki ze stawu w polu, zebrali resztę swoich rzeczy i szybko oddalili się na zachód. Zanim, kompletnie wyczerpani, nie zatrzymali się na nocny spoczynek zostawili już sligów daleko w tyle. Kiedy już stanęli i rozłożyli obóz, Tanis wziął na siebie pierwszą wartę. Brandella uparła się na drugą zmianę wiec poszedł ją obudzić po dwóch godzinach. Zbliżał się już świt. Przyklęknął obok niej i obserwował przez chwilę jak śpi. Sen miała równie spokojny jak bezdźwięczna noc w lesie. Pomyślał o przyszłości: będzie dobrze pasować do małej grupki przyjaciół. Flint, Caramon i Tas natychmiast uznają ją za swoją – co prawda, w pobliżu kendera będzie musiała pilnować wszystkich swych rzeczy. Nawet Raistlin może ją zaakceptować by dowiedzieć się czegoś o magii Kishpa. Kit, co oczywiste, ją znienawidzi. Brandella jednak sama sobie poradzi z wojowniczką.  Razem utworzą grupę co się zowie. I być może, po jakimś czasie, Brandella ujrzy go w trochę innym świetle. Mógł czekać. Poczeka.
   Sięgnął dłonią by ją zbudzić. Palce dłoni przeszły przez jej ciało.
- Brandella! – wrzasnął.
   Zerwana z głębokiego snu usiadł wyprostowana. Świeżo obcięte loki zatańczyły jej na ramionach.
- Co jest? Co się stało? – krzyknęła rozglądając się w poszukiwaniu zagrożenia – Sligowie?
   Zaskoczony przebudzeniem Clotnik najpierw pognał do byków a dopiero potem zorientował się, że tylko on się porusza. Zatrzymał się, spojrzał wstecz na Brandellę i Tanisa.
   I słuchał…
- Chciałem cię obudzić – powiedział zdumiony i zdezorientowany Tanis – Tylko, że tu nie było niczego, czego by można dotknąć. Moja dłoń przeszła przez ciebie!
   Kobieta dotknęła swej dłoni i poczuła ciało i kości.
- Musiałeś chyba jeszcze spać i coś ci przyśniło – odparła uspokajająco – Wciąż tu jestem. Widzisz?
   Wyciągnęła ramię w jego stronę. Sięgnął by ująć jej dłoń, lecz mimo, że ją widział nie mógł jej ani dotknąć, ani zatrzymać.
   Brandella wydała zduszony okrzyk. To była prawda.
- Czujesz cokolwiek? – spytał Tanis.
   Chciał ją przede wszystkim uspokoić a poza tym musiał zrozumieć, co tu się właściwie dzieje. Oczy kobiety rozszerzyły się z przerażenia.
- Nie czuję niczego innego niż przedtem. Tanis! Ja tego nie rozumiem!
   Poranna, lekka mgła jakby przepływała przez nią. Stawało się tak, jakby ona sama zaczynała być mgłą. Mgłą delikatną i zwiewną.
- Czy sligowie coś ci zrobili? – pytał Tanis poprzez dziką gonitwę myśli – Czy dawali coś do jedzenia albo do picia?
   Zaprzeczyła z osłupieniem w twarzy.
- Nie. Nic z tych rzeczy.
   Tanis wyprostował się i zmarszczył czoło w zamysleniu.
- Czekaj! – zawołał wyciągając do niej rękę, lecz zatrzymując ją zanim dotknął kobiety – Kiedy byłaś prz grobie Kishpa? Czy coś tam zaszło? Cokolwiek niecodziennego? Niezwykłego?
   Powolnym ruchem martwy liść z rękawa białek koszuli, którą pożyczył jej Clotnik. Liść spadł na ziemię a Tanis go podniósł i skruszył palcami. Przynajmniej on był rzeczywisty. Odezwała się zupełnie spokojnie.
- Nie było żadnej magii. Niczego takiego. Musi chodzić o coś innego.
   Desperacja już wyraźnie znajdowała odbicie w jej głosie.
- To jest coś innego – powiedział Clotnik – Coś, czego nie zwalczysz swym mieczem, Tanisie. Bardzo mi przykro.
   Tanis obrócił się twarzą w stronę Clotnika. W oczach błyszczał mu gniew. Podszedł do krasnoluda i powiedział przez zęby.
- Mówisz, jakbyś wszystko o tym wiedział.
   Clotnik lekko się uśmiechnął choć zmęczenie bruździło mu twarz. Nie cofnął się jednak.
- Nic dobrego dla ciebie nie wyniknie, jeśli swój gniew obrócisz przeciwko mnie – powiedział cicho a w oczach miał tylko smutek – Nie wiedziałem. Kishpa raz tylko zasugerował, że coś takiego może się zdarzyć. Nawet on nie był tego jednak pewny.
- Nie był pewny czego? – błagała Brandella – Co się ze mną dzieje, Clotnik?
- Dla Tanisa stałaś się tak realna jak samo życie – poważnie odparł krasnolud – Według niego twoje serce bije, twoja skóra jest ciepła w dotyku a twój głos brzmi jak muzyka skomponowana przez mistrza.
   Brandella się zarumieniła. Tanis z uwagą studiował czubki pobliskich drzew, tak był zaambarasowany wyjawieniem sekretu, który dla wszystkich i tak był oczywisty.
- Tylko dlatego, że on widzi cię jako rzeczywistą, stałaś się rzeczywistą – dodał Clotnik – W zamiarach Kishpa leżał samotny powrót Tanisa z pamięci czarodzieja, lecz już z tobą jako własnym wspomnieniem. Miast tego tanis posunął się o krok dalej; wyniósł cię z pamięci Kishpa fizycznie, byś żyła tu, w jego świecie. Kishpa mówił, że coś takiego może się zdarzyć. Powiedział jednak, że jeśli nawet się zdarzy, to nie przetrwa długo.
- Dlaczego? – zagrzmiał Tanis – Dlaczego nie przetrwa? Dlaczego ona nie może tu ze mną zostać?
   Stało się. Teraz już wiedziała wszystko. Gdy na nią spojrzał oczy miała pełne łez. I nawet teraz nie był pewny, czy są to łzy żalu czy może litości.
   Clotnik odezwał się z ogromnym smutkiem w głosie.
- Nie może tu zostać bowiem jest tylko pamięcią. I jak każda pamięć musi kiedyś zgasnąć.
- Skoro nigdy nie zgasła w pamięci Kishpa – zawołał Tanis – To nigdy nie zgaśnie i w mojej.
- Takie było życzenie i zamierzenie Kishpa – powiedział krasnolud – Ale będziesz musiał zadowolić się jej widokiem wyłącznie woczach swej duszy. Nic więcej nie da się zrobić. Ona gaśnie.
   Tanis aż do bólu pragnął teraz trzymać ją w ramionach, lecz nawet i to było już niemożliwe.
- Chodź ze mną – szepnął do Brandelli.
   Chciał teraz być tylko z nią. Clotnik skłonił się nisko gdy go mijali.
- Żegnaj – powiedział cicho.
   Stanęła. Pomimo tego, że właśnie trzęsła się ze strachu, że nie wiedziała co ją czeka, ucałowała Mertwigowego syna w policzek. Nie było w tym nawet cienia dotyku, lecz nie było też wątpliwości w umyśle Clotnika, że właśnie został pobłogosławiony.
   Strumienie światła kładły się na ziemi jako, że dzień miał się już narodzić. Światło jak gdyby przebijało się przez Brandellę, jakby jej tam już nie było. Krzyknęła i odskoczyła ze ścieżki szukając cienia. Tanis pospieszył za nią wołając.
- Nie obawiaj się!
- Obawiaj?! – zawołała gorzko – Kiedy zgasnę, stanę się tylko wspomnieniem, czymś co przydarzyło się w twojej przeszłości. Ty pójdziesz dalej, ja już nie.
- Brandella, moja Brandella – z jękiem opadł przed nią na kolana krusząc zeschłe, poczerniałe liście.
- Pomyśl o tym w ten sposób. Moja pamięć jest jak osobny świat, zupełnie jak u Kishpa. Będziesz tam żywa. Nawet jeden dzień nie minie a znajdziesz coś nowego, coś świeżego do odkrycia.
   Pochyliła głowę na ramię a jej szczupłe ciało zaczęło rozpływać się w powietrzu.
- Posłuchaj – dodał z uporem – Pamięć i wyobraźnia są jak kolory na palecie malarza, ciągle mieszane tworzą nieustannie coś nowego. I to właśnie znajdziesz we mnie, Brandella: cały, nowy świat do poznania.
   Z wysiłkiem szukał słów zapewnienia.
- Wszystko, cokolwiek o tobie pamiętam, będzie się ciągle zmieniało. Któregoś dnia zastanowię się jak wyglądałaś jako mała dziewczynka, wybrane cię sobie jako dziecko. A ty staniesz się znowu młoda. Którejś nocy będę szedł samotnie ulicami miasta – gdzieś, gdzie nigdy nie byłaś – będę o tobie myślał, będę do ciebie mówił. A ty odpowiesz w moim umyśle. Będziesz gdziekolwiek i będziesz wszędzie.
   Klasnęła dłońmi odchodząc dalej od światła.
- Mam nadzieję, że to co mówisz, okaże się prawdą
- Nigdy cię nie zapomnę – przyrzekał do gasnącej i znikającej w cieniu postaci.
- A ja zawsze będę z tobą – odparła głosem tak cichym, że Tanis nawet nie był pewien, czy go rzeczywiście usłyszał.
  I może nawet nie. Może głos ten dotarł do niego z jego własnej głębi.

Rozdział 42

Ruiny Ankatavaka

   Zapach słonego powietrza dopłynął do Tanisa w delikatnej, morskiej bryzie. Wiedzieli już, że zbliżają się do Cieśniny Algoni. I do Ankatavaka. Pół-elf mimowolnie nachylił się mocniej na grzbiecie byka i wysilał teraz wzrok by sięgnąć nim dalej i dostrzec jakieś znaki wioski poprzez zasłaniający jeszcze las. Zastanawiał się nawet, czy to w tym lesie ludzie zbierali się przed szarżą na elfie barykady. Między tymi ludźmi był i jego ojciec.
   Tanis szybko wypchnął to z pamięci. Nie miał ochoty pamiętać własnego ojca. Tanis prowadził byka lekkim truchtem. Podrapał go po spoconym karku i powiódł czymś, co tylko z trudem mogło udawać szlak. Ot, ścieżka, jaką już dawno temu zawojowala przyroda.
- Kiedy byłeś to ostatni raz? – zawołał Tanis do Clotnika, który lekko został z tyłu.
   Krasnolud mruknął jakieś przekleństwo. Tanis słyszał jak łamie gałąź zagradzającą mu ścieżkę.
- Co najmniej sześćdziesiąt lat temu. Powódź przyszła trzydzieści osiem lat temu. Może pamiętasz zimę, kiedy lało niemal każdego dnia?
- Oczywiście. Byłem wtedy ze swym druhem, Flintem – Tanis roześmiał się głośno – Przebijaliśmy się przez pustynię w Taladas gdy zaczęło lać. Wystarczyło jednej nocy, by pustynia poddała się powodzi. Ratowaliśmy się czepiając się utopionego skrita. Spędziłeś kiedyś trzy dni trzymając się grzbiet martwego, sześciostopowego chrząszcza?
- Szczęśliwie, nie – Clotnik trzasnął kolejną gałąź.
   Głosy obu mężczyzn zaczęły się oddalać. Między drzewami Tanis dostrzegł otwarte pole. Za tą łąką stały pokruszone ściany Ankatavaka. Wskazał je palcem, już miał coś zawołać gdy Clotnik powiedział.
- Widzę – a potem dodał żałobnym tonem – To wygląda tak smutno.
   Nawet z tej odległości wioska wydawała się umarła. Jechali dalej przekraczając otwarte pole. Było płaskie, tylko czasem zaznaczone samotnym pniem drzewa. Tanis lekko zakręcił by wyminąć sterczący pniak, pamiętał go jeszcze. Kiedy doń dojechał spojrzał w dół. Z satysfakcją ujrzał, że jest pusty.
   Główna brama wznosiła się dokładnie przed nimi. Była otwarta, wpuszczała każdego, człeka czy zwierza, wprost na ulice wioski. Co prawda do wejścia wcale nie potrzeba było bramy. To, co kiedyś było chroniącymi wieś ścianami było teraz mieszaniną pokruszonych murów wyglądających jak prastare ruiny. Przejechali przez bramę a powiew wiatru dmuchnął w nich kurzem a Tanisa chyba przeniosł do innego czasu. Gdziekolwiek spojrzał widział oczami wyobraźni wioskę taką, jak ją zapamiętał. Widział elfów na barykadach, na wschodniej, południowej i północnej. Słyszał okrzyki radości wieśniaków, gdy zaklęty deszcz Kishpa zatrzymał armię ludzi pierwszego dnia oblężenia. Spojrzał na południe i znowu staczał walkę na barykadzie. Przypomniał sobie strzałę, która nadleciała z nikąd i ocaliła mu życie. Spojrzał na  otwarty plac wioskowy i ujrzał budynek, z którego tą strzałę wystrzelono. Kiedyś, dawno temu, żyła tu Brandella. Był w jej pokoju na piętrze, lecz tylko w umyśle Kishpa. Chciałby to jeszcze raz ujrzeć.
   Dwupiętrowy budynek chylił się na jedną stronę, jedna ściana już się zapadła. Wyglądało to, jakby cała konstrukcja była o krok zawalenia. I tak tam podjechał. Zsiadł. Podszedł do wejścia.
- Dokąd idziesz? – pytał Clotnik z grzbietu swego wierzchowca.
- Do środka.
- Zbyt niebezpieczne – zauważył żongler.
- Nie martw się – odparł lekko – będę ostrożny.
   W rzeczywistości przeskoczył susem sekcję schodów nie mających raczej zamiaru utrzymać jego ciężaru. Kiedy dotarł na górę zauważył, że drzwi do pokoju Brandelli wiszą na jednym zawiasie. Popchnął je wszedł. Pokój był ograbiony z mebli a jednej ściany już nie było. Część dachu też była porwana. Wielki malunek jaki pokrywał mieszkanie był już tak zblakły wiatrem, deszczem i słońcem, że dostrzeżenie jakiegoś na nim obrazu było raczej niewykonalne – poza jednym miejscem. W odległym narożu, nisko na ścianie, zobaczył rysunek zaskakującej świeżości. Wyobrażał mężczyznę widzianego z tyłu, twarzy nie pokazano. W jego ciele widoczna była postać kobiety o równie niewidocznej twarzy. Sięgnął dłonią by dotknąć rysunku. Gdy ją cofnął ujrzał na czubkach palców świeżą farbę.
   Oczy mu się rozszerzyły ze zdumienia? Czyżby wciąż był rysunek wilgotny? A może to któryś z kolorów po prostu odchodził ponieważ farba była wystawiona na wilgotne, morskie powietrze? I dlaczego jest wciąż widzialny gdy inne już zagasły?
   O ile pamięć go nie zawodziła to jej łóżko było przy tej właśnie ścianie. A może, jeśli ktoś tu żył po jej odejściu to też tu miał łóżko i ono chroniło malunek. A może zostało to namalowane, w jakiś sposób, właśnie dla niego. Właśnie teraz. I to przez nią.
   Jego uwagę przyciągnął nagle trzeszczący dźwięk. Po chwili głośny trzask i chmura kurzu powędrowały na pierwsze piętro.
- Tanis! – wrzeszczał Clotnik na ulicy – Wszystko w porządku?
   Podszedł do okna.
- Nie może być lepiej – zawołał.
- Budynek się rozpada – ostrzegał żongler – wyskakuj… i to szybko!
- Już idę!
   Tanis pośpieszył do drzwi i w stronę schodów. Tyle, że kilkunastu stopni już nie było. Część schodni po prostu się załamała, rozleciała i spadła na sam dół. Pół-elf się skrzywił. Wyjście stąd nie będzie łatwą sprawą. No, ale innej drogi nie było.
   Schodzenie powolne, z całkowitym obciążaniem kolejnych schodków, było absolutnie najgorszym pomysłem, na jaki mógłby wpaść. Musiał te schody pokonać pędem, przeskoczyć nad brakującą sekcją, no i mieć nadzieję, że gdy wyląduje na sekcji dolnej to ona wytrzyma i się nie rozpadnie. Wziął głęboki wdech i pognał na złamanie karku w dół skacząc po trzy stopnie za jednym zamachem. Kiedy dopadł wyrwy w schodach po prostu skoczył. Przeleciał nad pustą przestrzenią i wylądował prawą stopą na dolnej sekcji. Schody się załamały.
   Tanis odbił się od ściany po prawej stronie. Impet znosił go dalej w dół po schodach a on tymczasem usiłował odzyskać równowagę. Ani pół-elf, ani schody nie utrzymały pionu. Tanis twardo opadł na ostatnie z nich i wytoczył się na ulicę przez otwarte drzwi. Schody za nim się załamały. Z drzwi wypłynął tylko gęsty obłok kurzu. 
   Clotnik zeskoczył ze swego byka i pobiegł do Tanisa, lecz ten już kiwał dłonią, że nie trzeba pomocy.
- Wszystko w porządku – powiedział – Muszę tylko złapać oddech.
   Na twarzy krasnoluda malowały się różne emocje: niepokój, strach, irytacja. Głos trzaskał jak suche drewno.
- Nie ma powodu, by kończyć tu śmiercią tylko dlatego, że jesteśmy umarłej wsi. Zachowaj ostrożność!
- Z całych sił – zapewnił go Tanis wciąż jeszcze ciężko dysząc.
   Podczas gdy pół-elf dyszał i prychał, krasnolud zaczął łazić samotnie po okolicy odkrywając na nowo własne wspomnienia. Mimo wszystko, tu się urodził i dorastał. Tu, w Ankatavaka. Doszedł właśnie do środka placu i tam się zatrzymał. Popatrzył i się szeroko uśmiechnął. Po chwili Tanis do niego dołączył.
- Czemu się tak przyglądasz?
- Ten pomnik – odparł krasnolud z nostalgią w głosie – Pamiętam, jak został odsłonięty. Właśnie wróciłem ze statku i dowiedziałem się, że mój ojciec nie żyje. W moim życiu wszystko się wtedy zmieniło. Nie wiedziałem wtedy, kim jest ta osoba – powiedział wskazując na sterany pogodą pomnik.
   Tanis spojrzał a na twarzy pojawił mu się wyraz kompletnego zaskoczenia. To był Scowarr! Stał tutaj. Z mieczem w dłoni. Z głową owiniętą bandażami tak niechlujnie, że za chwilkę spadną.
   Poniżej, na cokole pomnika, widniał napis.
„ Nigdy nie zapomnimy Wielkiego Scowarra. Przybył jako obcy. Odszedł jako bohater.”

Rozdział  44

Na śmierć

   Tanis obrócił się wirującym ruchem i zobaczył tylko długie, jaszczurcze ramiona, które mają zamiar go dopaść i powalić na ziemię. Miał nóż w ręku więc ciął po łapach najbliższego ze sligów wywołując wrzask bólu. Dwaj inni tymczasem zaatakowali głowami trafiając go w ramię i pierś. Uderzenie posłało go na ziemię a metalowe pudełko wyleciało mu z rąk. Pióro poleciało swobodnie spadło na ziemię. Notatka natomiast – list Brandelli ! – zawierająca ostrzeżenie wypadła z pudełka i spadła na powrót do dziury, którą wykopał.
   Przetoczył się ostro w lewo. Obijając się o pokruszone kamienie brukowe tylko syknął z bólu. Ledwo uniknął ciosu włócznią, która minęła mu nogi dosłownie w cal. Miecz leżał gdzieś za nim. Jeśli nie zdoła go znaleźć to już jest martwy… a nawet jeśli znajdzie, to też nic nie wiadomo. Spróbować jednak musiał.
   Sligowie ruszyli na niego całą paką, lecz największy z nich, taki potwornie poparzonym cielskiem, wrzasnął:
- Zabrać pióro!
   Sligowie przystanęli zakłopotani, lecz natychmiast przerwali atak i ruszyli wykonać rozkaż Zarjephwu. Tanis też dostrzegł pióro, lecz załapanie go po to tylko, że umrzeć z nim w dłoni chyba nie byłoby najlepszym pomysłem. Miast tego zanurkował po swój miecz, chwycił rękojeść, obrócił się na kolana. Wysoki, chudy slig właśnie podnosił pióro z ziemi. Zbyt długo się nim nie nacieszył. Tanis ciął mieczem, odciął ramię stwora i ciął z rozpędu przez pierś. Pióro wypadł z dłoni pozbawionej życia.
   Najbliższy slig wystartował, by przechwycić pióro. Tanis poderwał się z ziemi, ciął w kierunku sliga, lecz jego miecz został zablokowany włócznią, którą dzierżył Zarjephwu. Czarne ślepia ze srebrnymi źrenicami wpatrywały się w pół-elfa z wręcz namacalną nienawiścią. Potężne mięśnie stwora prawie eksplodowały z wysiłku.
- To pióro jest nasze – warknął gardłowo we Wspólnej Mowie – I twoje życie też.
   Ledwie skończył już strzyknął trującą śliną w stronę twarzy Tanisa. Najwidoczniej chciał go oślepić. Pół-elf odchylił się, upadł na plecy i desperacko walczył o wstanie na nogi. Dwójka ramion oplotła go od tyłu i starała się zmiażdżyć: kolejny slig. Tanis poczuł jak powietrze wylatuje mu z płuc w miarę jak stwór wytężał się chcąc życie z niego wycisnąć. Pół-elf chciał walczyć choćby łokciem, lecz ramiona miał ciasno przypasane do boków i nie miał jak się uwolnić.
   Oczy Tanisa zaczynały już zachodzić mgłą gdy nagle slig go puścił. Tanis nie miał pojęcia, co go ocaliło. Po prostu padł na kolana. Tym razem jednak inna para rąk go chwyciła i podniosła na nogi.
- Clotnik! – sapnął pół-elf.
   Krasnolud użył jego własnego miecza do nadziania sliga, przebił go na wylot z tyłu. Ostrze wciąż jeszcze tkwiło w martwym ciele bowiem Clotnik nie miał sił go wyrwać. Tanis z przemożną siłą przypomniał sobie jak to Mertwig ocalił mu życie w dokładnie tym samym miejscu. Wyrwał z ziemi włócznię, która ledwie minęła jego nogi i rzucił ją krasnoludowi. Po czym, wciąż ciężko oddychając, powiedział.
- Przypominasz twojego ojca.
   Clotnik się skłonił.
- Później podziękuję, jak należy – dodał pół-elf – Tarez najważniejsze: odbierzmy zaklęte pióro z rąk tych stworów.
   Twarz krasnoluda wykrzywiła się w grymasie zgorszenia.
- Pióro? – skrzeknął – Oni go wzięli?
   Wciąż jeszcze mieli trzynastu przeciwników, każdy większy i silniejszy niż pół-elf czy krasnolud. Ucieczka też nie miała sensu; nie mogliby uciec daleko. To był jednak tylko jeden powód do walki. Drugim było to, że pozwolenie na zabranie zaklętego pióra, pióra przepowiadającego przyszłość, przez sligów było po prostu nie do pomyślenia.
   A jednak właśnie w tej chwili bardzo wysoki wojownik sligów trzymał pióro wysoko i dumnie wręczał je Zarjephwu. Tanis nawet się nie zastanawiał: natychmiast wskoczył pomiędzy sligów. Clotnik gnał tuż za nim a oczy zzieleniały mu groźnie i podbródek, dotąd wąziutki, nagle spotężniał.
   Pół-elf zablokował mieczem cios berdysza, zwiniętą pięścią palnął w brzuch kolejnego sliga lecz sam zachwiał się od ciężkiego ciosu łokciem w bok głowy. W tej chwili Clotnik dźgnął włócznią w udo kolejnego sliga a ten opadł na kolana. Tanis dostrzegł szansę. Wskoczył na plecy upadłego sliga i uzyskał w ten sposób wystarczający wzrost, by sięgnąć ostrzem zaklęte pióro wciąż wysoko trzymane przez wielkiego przeciwnika.
   Ostrze Tanisa świsnęło, przecięło powietrze i rozcięło pióro na dwie, eleganckie połowy. Ryk gniewu z warczącej gęby Zarjephwu przeraził jego własnych wojowników. Był tak oszalały utratą pióra, że złamał kark najbliższemu z nich, stojącemu na drodze do Tanisa.
   Clotnik starał się osłaniać odwrót Tanisa. Ostrze włóczni wpakował w ramię jednego wroga podczas gdy tępym końcem walnął w pysk drugiego. Za wielu jednak przeciwników atakowało ze wszystkich stron. Za wielu.
   Kilkanaście potężnych ramion dopadło nóg Clotnika, szarpało mu skórę długimi, pazurzastymi paluchami. Kolejne łapy złapały w pół i powalały na ziemię. Tanis chciał chronić powalonego krasnoluda, lecz dwóch sligów chwyciło łapami ostrze miecza i je unieruchomiło. Zarjephwu ruszył nań z szarżą więc dwójka sligów zaczęła cofać ręce. Pół-elf wiedział, że już czekają tylko na odgłos kruszonych kości. Jego kości.
   Przeraźliwy pisk, dźwięk całkiem z innego świata, wybuchł nagle gdzieś za plecami Tanisa. W połowie dokonywanego mordu wszyscy Srogowie nagle się zatrzymali, zamarli. Dwójka więżąca ramiona Tanisa była tak zaskoczona, ,ze nagle się obrócili chcą sprawdzić sytuację. Nawet Zarjephwu stanął a na pysku miał wyraz kompletnego szoku.
   Tanis nie mógł się tak wykręcić, by ujrzeć co też zaskoczyło wrogów. Było jednak coś prawie znajomego w tym wysokim pisku. W następnej sekundzie dwójka sligów puściła Tanisa i runęła do ucieczki. Jeden był odrobinę za wolny. Miecz ciął go z tyłu i slig padł w drgawkach na ziemię.
   Tanis odwrócił się by spojrzeć w twarz na gnębiciela sligów – i stanął twarzą w twarz ze Scowarrem! Granitowy pomnik ożył! Powiewające wokół głowy bandaże, niemożliwie piskliwy krzyk zarówno przerażenia jak i odwagi, dziko wywijający miecz… oto był Bohater Ankatavaka, w całej swej chwale!
   Tanis został tak zaskoczony widokiem starego przyjaciela, że omal nie padł ofiarą ostrego cięcia szerokiego miecza sliga. W ostatnie chwili uchylił się, lecz jednocześnie zdołał wykrzyczeć nieskładne podziękowanie i powitanie do magicznie ożywionego pomnika.
   Lecz Scowarr nie odpowiedział. Szare, granitowe usta wyłącznie wrzeszczały. Runął na wojowników przytrzymujących Clotnika i pozarzynał ich jakby był bogiem zemsty. Krótkie włosy szczupłego człowieka, sterczące tu i ówdzie ze szczelin między bandażami, aż skrzyły się złością.
   Potem Scowarr wykonał obrót i ruszył wrzeszcząc piskliwie za tuzinem umykających sligów. Kolejny slig jednak nie uciekał.
   Zarjephwu był przerażony widokiem dziwnej, wrzeszczącej postaci odzianej w powiewające bandaże, lecz nie czuł strachu przed Tanisem, a to właśnie pół-elf był winien upadku jego bandy. Nie będzie szansy na torturowanie go, lecz przynajmniej będzie miał satysfakcję dokonują mordu.
   Przywódca sligów odrzucił włócznię i schylił się do przysiadu. Szeroko tworzył szczęki a trująca ślina zaczęła skapywać mu z języka. Patrzył na Tanisa wzrokiem wściekłym i głodnym. Pół-elf wiedział, że sligowie często zjadają wrogów, nawet żywych.
   Slig poruszał się na czworakach i powoli pokonywał odległość dzielącą ich obu. Nawet teraz był prawie wzrostu Tanisa. Za plecami pół-elfa jęczał Clotnik. Jego krew powoli nasączała ziemię dawno opustoszałej wioski, w której się urodził. Tanis musiał wroga odciągnąć. Cofał się więc i bacznie obserwował każdy ruch sliga. Zarjephwu był zadowolony z takiego pościgu. Pół-elf wytrącał go z równowagi; stwór go zarówno nienawidził jak i rozkoszował się słabością zwierzyny. Slig ostrożnie manewrował w kierunku Tanisa, zmuszał go do poruszania się w określonym kierunku. Czekał na moment, by skoczyć i zatopić zęby w gardle pół-elfa.
   Tanis zdołał się zorientować, że wycofał się już Praie na połowę wioskowego placu. Rzucił szybkie spojrzenie w kierunku Clotnika; krasnolud powoli podciągał się w kierunku swego osiodłanego byka. Jeśli będzie miał szczęście to uda mu się ujść z życiem.
   Nagle Tanis oparł się o coś twardego. Stał jak w pułapce na samym środku placu. Plecy miał oparte o cokół posągu Scowarra. Na chwilę spanikował. Co za straszny błąd! Zarjephwu skoczył.
   Tanis zrobił jedyną rzecz o jakiej mógł pomyśleć; ześliznął się plecami po cokole a jednocześnie kopnął obiema nogami. Stopy pół-elfa trafiły sliga w brzuch i posłały go w górę. Poleciał ponad cokół. W następnej chwili dał się słyszeć wrzask a potem zapadła cisza. Na Tanisa z góry zaczęła kapać krew.
   Zdumiony pół-elf ujrzał, że pomnik Scowarra jest znów na miejscu! Na jego mieczu wisiał wbity slig.
   Tanis, lekko drżący, podniósł się i popatrzył na starego przyjaciela. Oczekiwał gestu, słowa, uścisku ręki. Kamienna, star, deszczem sterana statua była beznamiętna jak kamień który ją tworzył. A może tylko marzył, że oto Scowarr ruszył mu na pomoc i rozproszył sligów? Wzrok Tanisa spoczął ponownie na inskrypcji na dole cokołu.
   Zmieniła się! Magicznie różniła się od oryginału. Przeczytał.
„ To było zabawne, co?”
   Tanis ryknął gromkim śmiechem.

Rozdział 46

Zemsta Fistandantilusa

   Flint Fieforge szedł na czele. Długobrody kiwał się na każdym kroku a na ramieniu niósł mocny topór bojowy o krótkim stylisku. Tuż za nim szli następni. Początkowo Tanis nie zwrócił uwagi na fakt, że nikt z nich się nie uśmiechał. W rzeczy samej, gdyby przyjrzał się uważniej, zauważyłby, że ich twarze nie mają żadnego wyrazu. 
- Myślałem, żeście się rozegnali na cztery wiatry – zawołał Tanis gdy tylko dystans pomiędzy nimi się zmniejszył.
   Nikt nie odpowiedział, lecz on sam nie oczekiwał odpowiedzi. Ciągnął natychmiast dalej.
- Jakże mnie odnaleźliście?
   Ponownie nie było żadnej odpowiedzi. Uderzyło Tanisa, że pewnie przynoszą złe wieści bo przecież inaczej nie byliby tacy cisi. Nawet Tasslehoff Burrfoot wyglądał na przygnębionego – jak na kendera to niespotykane. Tas i Flint nigdy jeszcze nie przrwali przekomarzanek. Tanis znowu spróbował.
- Nie spodziewałem się was ujrzeć wcześniej niż za pięć lat! – zawołał.
   Podchodząc bliżej, popatrzył pół-elf na swych przyjaciół z ogromną aprobatą. Możei przynosili złe wieści, lecz i tak musiał podziwiać jak wspaniale tego dnia wyglądają. Pomimo, że echo Brandelli dźwięczało mu w pamięci, to i tak przyznawał, że Kit jeszcze nigdy nie wyglądała tak pięknie. Wyglądała dokładnie tak, jak ją sobie wyobrażał, zarówno królewska jak i Idzika, w brązowych oczach błyszczała żądza przygody, czarne loki pobłyskiwały kosmykami spod hełmu. Cieszył się, że Kit przybyła wraz z resztą. To mogło oznaczać, że wybaczyła mu zerwanie romansu w ostatnią noc w Gospodzie. Może nawet pozostaną przyjaciółmi.
   Oczyma szybko przeleciał po pozostałych. Sturm był jak zwykle wyprostowany i dumny a jego zbroja błyszczała w słońcu. Caramon szedł jak zawsze, jak na defiladzie, lecz wyglądał przy tym na bardzo niezależnego od Raistlina – taka zmiana mogła tylko Tanisa ucieszyć. Co do młodego maga to nigdy jeszcze nie wyglądał zdrowiej, ba, nawet wyglądał trochę młodziej. Dni, kiedy on sam i Raistlin stanowili parę bliskich przyjaciół Tanis zawsze wspominał z wielkim sentymentem.
   Tanis radośnie nadbiegał do druhów. Szeroko otworzył ramiona na powitanie Flinta, spodziewając się zwyczajowego klepania po plecach. Miast tego spotkał się z toporem Flinta celującym mu w głowę!
   Tanis ujrzał to w porę i pmyłał, że to tylko żart. Nie zareagował – a przynajmniej nie od razu. Dopiero gdy ujrzał, że broń leci w jego kierunku stanowczo za szybko, że będzie nie do zatrzymania, zawołał:
- Co z tobą?! – po czym usiłował zrobić unik.
   Było już za późno. Gdyby nie miał w tej chwili wzniesionego ramienia do poklepywania Flinta po plecach to nigdy nie zdołałby zablokować ramienia krasnoluda. Tępa strona topora walnęła Tanisa w ramię aż na moment znieruchomiał ogłuszony.
- Zwariowałeś? – zawołał Tanis.
   Flint nie odpowiedział. Zazwyczaj jasne oczy tym razem miał wręcz puste. Wzniósł topór do powtórnego ataku na głowę pół-elfa. Tanis obrócił się szukając pomocy u pozostałych. Miast tego ostrze Kitiary o mały włos go nie wypatroszyło. Ledwie się wykręcił wołając jednocześnie:
- Dlaczego to robicie?
   Był wstrząśnięty i zdezorientowany. Odskoczył od towarzyszy, którzy w martwe, złowróżbne ciszy ruszyli za nim trzymając broń w pogotowiu. Słońce ostro oświetlało niesamowitą scenę. Chwasty wokoło drżały w delikatnym wiatrze, który jednak upału nie łagodził. Pół-elf rozejrzał się dziko.
- Dlaczego nic nie gadacie? Co się z wami dzieje?
   Dalej nikt nie odpowiadał. Tanis odruchowo sięgnął do rękojeści miecza. Z góry jednak wiedział, że nie wyjmie go z pochwy Nie na najbliższych, najlepszych przyjaciół. I wtedy zorientował się co się dziej.
- Fistandantilus! – sapnął.
   Starszny czarodziej przyrzekł mu śmierć z rąk tych, których kocha najbardziej jeżeli on i Brandella zdecydują się go oszukać. Gdzieś, spoza Życia, w jakiś sposób zdołał uruchomić przerażające zaklęcie. A teraz najelepsi towarzysze Tanisa nadchodzili by go zabić. Nadal jednak nie zastanawiał się nawet nad zabijaniem ich, byli tylko pionkami magii czarodzieja.
   Wycofywał się dalej i gorączkował szukał sposobu, by jakoś przełamać zaklęcie. I wtedy wpadł na jedną myśl: Scowarr! Być może w kamiennym pomniku pozostała jeszcze magia; być może mogłaby być użyta do złamania zaklęcia więżącego jego kompanów. Odwrócił się i pognał w stronę granitowego pomnika.
   Szóstka towarzyszy kontynuowała powolny i stały krok. Szli za nim z taka nieubłaganą pewnością, która sama w sobie jest straszniejsza od szarży.
- Zakończ to zaklęcie! – błagał Tanis Scowarra – Użyj swej magii dla moich przyjaciół. Jakakolwiek moc została dana kamieniowi tego pomnika, błagam, użyj jej teraz!
   Pół-elf odwrócił się do swych starych przyjaciół. Nie zwolnili kroku, nie zatrzymali się. Rozproszyli się z widocznym zamiarem okrążenia pomnika i wzięcia go w pułapkę.
   Clotnik, przebudzony błaganiem Tanisa skierowanym do pomnika, otworzył oczy i starał się, widząc wszystko za mgłą, ujrzeć zagrożenie. Krasnolud zastanawiał się, czy to umysł nie igra z oczami. A może zapadł w delirium? Nie ufając własnym zmysłom nie powiedział nic. Miast tego starał się wstać i pomóc Tanisowi w walce z nowym wrogiem, nie mając zresztą pojęcia, że są to przyjaciele pół-elfa.
   Krasnolud z trudem podniósł się na kolana, lecz padł znowu. Z ust wyrwał mu się krzyk a Tanis pognał w jego stronę.
- Nie ruszaj się – powiedział patrząc w stronę Sturma i pozostałych – Rany ci się pootwierają.
   Najchętnie zarzucilby sobie krasnoluda na ramię i uciekł. Wiedział jednak, ,ze zanim odbiegł dalej już by go przyjaciele dopadli. A na dodatek nie mógłby wtedy walczyć mając Clotnika na ramienu. Pomimo takich myśli wciąż nie potrafił nawet zmusić się do przypuszczenia, że będzie walczył z Flintem i całą resztą.
   Ostre uderzenie bólu, które przywołało Tanisa do Clotnika zdołało również temu ostatniemu przywrócić trzeźwość spojrzenia i umysłu. Podczas gdy p ół-elf wisaił nad nim krasnolud rozejrzał się dokoła i pojął, co go tak kłopotało.
- Tanis! – wrzasnął chwytając go za przód tuniki – Czy ja oszalałem? Gdzie są martwi sligowie?
   Tanis się obejrzał. Clotnik miał rację. Ciała zniknęły, poza jednym, nadzianym na miecz Scowarra. A oni zabili siedmiu sligów…
   Tanis zrozumiał. To nie jego przyjaciele go teraz otaczali, to nie oni nadchodzili by go zabić. To były tylko obrazy sześciu towarzyszy, niejako wywołanych w jego umyśle. Zły mag rzucił zaklęcie na martwych, bowiem tylko z takimi mógł działać na płaszczyźnie żywych. Ta magia nie była już tak potężna jak magia jaką kiedyś Fistandantilus posiadał, wciąż jednak była wystarczająco mocna by zabić Tanisa.
   Teraz przynajmniej pół-elf wiedział, że może walczyć z tymi kreaturami. Tylko czy może zwyciężyć?
   Wizerunek Caramona złamał krąg i runął w kierunku Tanisa z opuszczną głową jakby miał zamiar zmiażdżyć go o cokół pomnika. Pół-elf zgrabnie uniknął szarży i podstawił Caramonowi nogę. Wielki mężczyzna padł twardo na ziemię, lecz podniósł się błyskawicznie. Tanis już nie zwracał na niego uwagi bowiem niby-Tas już był gotów do ataku swm hopakiem. W tej samej chwili obrazy Sturma i Kit zachodziły z drugiej strony błyskając srebrem kling w słońcu. Obraz Flinta natomiast był po drugiej stronie pomnika i skradał się za plecami pół-elfa. I tylko niby Raistlin trzymał się z tyłu.
   Tanis w końcu zdecydował się sięgnąć po miecz i dobył go z szerokim zawijasem. Klinga, ku jego radości, żarzyła się czerwienią! Magia znowy płynęła z jego miecza prosto w ramię i dalej do serca. Szybkim jak błyskawica ruchem nadgarstka uciął hoopak Tasa tuż powyżej dłoni niby kendera. Sparował cis Kitiary wymierzony w brzuch i kopniakiem odbił klingę Sturma na bok. Stracił prz tym równowagę więc Caramon z łatwością chwycil go za włosy i chwycił w duszący uchwyt. Pół-elf odbił atak wbijając sztych miecza w stopę wojownika. Ten natychmiast go puścił i padł z bólu tuż obok Clotnika. Krasnolud użył jedynej broni jaką miał pod ręką. Wzniósł spiżową kulę do żonglerki nad głową niby Caramona i…
- Nie! – wrzasnął Tanis, który nawet teraz nie potrafił zwalczyć odruchu, że to walka jednak z prawdziwym Caramonem.
   Takich wątpliwości nie miał Clotnik. Ignorując krzyk Tanisa walnął kulą w czaszkę Caramona i rozbił ją kompletnie. Odbicie brata Raistlina skręciło się kilka razy wq agonii i powoli powróciło do ciała martwego sliga leżąc tuż przed niedowierzającymi oczami Clotnika.
   Dziwna to była walka. Poza słowem Tanisa w stronę Clotnika nikt nie rzucił komendy, żadnego okrzyku, przekleństwa czy krzyków bólu pozostałych towarzyszy. Imitacje nie powiedziały nawet jednego słowa, nie wydały żadnego dźwięku. Słychać było tylko trzask broni i śmiertelną, nieziemską ciszę. Nawet wiejący w skąpanej słońcem wiosce ucichł. Jak gdyby sama wioska Ankatavaka – martwe kamienie, chwasty, potrzaskane budynki – wstrzymała oddech.
   Po mistrzowsku ciskając złotą kulę Clotnik strzaskał kolano niby Flinta; syn Mertwiga czynił wśród wrogów więcej szkód niż Tanis. Pół-elf mógł z łatwością dokończyć Flinta po tym jak Clotnnik go okulawił, lecz kiedy spojrzał w twarz starego przyjaciela to nie potrafił się na to zdobyć. Pozwolił mu się wycofać, po too tylko po kilku chwilach odpierać kolejny wściekły atak Flinta.
   To imitacja Kit pierwsza wytoczyła krew w walce. Jej ostrze przeszyło udo Tanisa. Było to niewielkie zranienie, lecz uświadomiło ono półpelfowi, że nie może liczyć tylko na szermierkę obronną. Nawet dysponując zaklętą klingą nie jest bynajmniej niezwyciężony.
   Sturm, Kit i Tas przesunęli się nieco gdy Flint wrócił do akcji. Na Tanisa ruszyli jednocześnie. Pół-elf się skupił, wymazał z pamięci ich twarze i skupił się tylko na ich broni i ciałach. Sturm i Kit uderzyli jednocześnie. Tanis sparował atak jednym ruchem a potem ciął Kit na wysokości talii. Nie krzt=yknęła. On tak. Musiał teraz odrzucić jej obraz. Odrzucić obraz walącej się na pobocze Kit.
   Rakcja pół-elfa otworzyła go na atak Tasa, który zbliżał się z krótkim, zakrzywionym nożem w małej dłoni. Clotnik wrzasnął ostrzegawczo. Tanis zobaczył niby kendera. Nawet kitka na głowie zwijała się tak, jak oryginałowi. Było za późno. Ostrze noża cięło Tanisa w ramię trzymające miecz. Ból o mało nie zmusił pół-elfa do puszczenia żarzącej się broni. Z grymasem na twarzy machnął mieczem. Ku własnemu przerażeniu przebil Tasselhoffa Burfoota. Ze zgrozą ujrzał jak martwy kender wali mu się pod stopy. Tanis już miał odrzucić miecz ze wstydu i poczucia winy gdy na jego oczach mały kender zaczął się zmieniac w ciało sliga przewyższające Tasa czterokrotnie.
   Miecz Sturma Brightblade był już nad pół-elfe zanim tenże oprzytomniał. Nawet dysponując zaklętą klingą był tanis na łasce Rycerza. Lecz srebrna kula żonglerska, ciśnięta pewną ręką Clotnika, odbiła ostrze Sturma w bok. Tanis ciąl własną klingą w gardło Rycerza, tuż nad napierśnikiem zbroi. Sturm – a przynajmniej jego imitacja – już nikomu nie zagrażał. Tanis poczuł jak kula obrzydzenia rośnie mu w gardle. Pozostali już tylko Flint iRaistlin.
- Fistandantilus! – krzyknąl Tanis nie mając ochoty na dalsze zabijanie – Poddaj się!
- Nie musisz krzyczeć – odezwał się Raistlin.
   Jego twarz była pozbawiona wyrazu, głos był tylko szeptem, podobnym do szelestu martwych, suchych liści.
- Masz dziwną zbieraninę przyjaciół, wszyscy dobrze walczą, no, poza tym chorym magiem. Z łatwością mógłbym cię zabić i zabrać do swego świata, lecz wygląda na to, że masz jakiegoś magicznego pomocnika. Możesz być pewien, że rozejrzę się za tym intruzem.
   Tanis się tylko uśmiechnął.
- gdybym był tobą, to trzymałbym się od Kishpa jak najdalej. Spotkanie z nim mogłoby być dla ciebie ponad siły. Poza ty, on ma dobrego pomocnika.
- Kogo?
- Wielkiego wojownika o imieniu Scowarr.
   Fistandantilus nie odpowiedział. Postacie Flinta i Raistlina po prostu padły na ziemię a ich ciała powoli przekształciły się w zwłoki sligów. W tej samej chwili i miecz Tanisa przestał się żarzyć czerwienią. Pół-elf wzniósł miecz do nieba i powiedział.
- Kishpa, jestem twoim dłużnikiem.
   Schował miecz do pochwy i poczłapał do Clotnika, który siedział oparty o cokół pomnika. Jedną ręką usiłował zatamować krew, która zaczęła płynąć z otwartej rany.
- Cieszę się, że to koniec – powiedział krasnolud – Kończyły mi się kule.





















Epilog

   Na odległym końcu wioskowego placu znowu ukazał się stary elf. Stał w oddali i wołał.
- Zawsze tak traktujesz starych przyjaciół?
   Tanis się zaśmiał i odkrzyknął.
- Ciesz się więc, że jesteś tylko znajomym.
   Pół-elf pokiwał staremu zachęcając go, by podszedł bliżej. Stary elf zbliżał się niezbyt chętnie i jakby z obawą.
- To ten mieszkaniec wioski, którego goniłeś – wyjaśniał Tanis Clotnikowi, który tylko przytaknął bez tchu.
   Stary elf podszedł, usiadł obok Tanisa i poklepał go po ramieniu.
- Przypominasz mi innego młodzieńca – powiedział – który był tu prawie sto lat temu. Walczył obok niego – dodał wskazując pomnik Scowarra.
   Tanis zmr€żył oczy i już otworzył usta by zadać pytanie, lecz stary elf o bursztynowych oczach kontynuował nostalgicznie.
- Pytałeś mnie o człowieka, Brandellę, pamiętasz?
- Tak? – z niecierpliwością pytał Tanis.
   Pomarszczone twarz starego wyrażała mądrość wieku.
- Pamiętam ją. Była piękną tkaczką. Moja żona miała kilkanaście jej szrf.
   Tanis nachylił się bliżej.
- Czy pamiętasz o niej bardziej osobistego?
   Elf pomyślał i oparł łokcie o kolana.
- Przyjemna dziewczyna. W wiosce mile widziana mimo, że przecież była człowiekiem. W mojej opinii – wyznał wyglądała bardzo pospolicie. Kishpa uważał ją za najpiękniejszą z kobiet, jakie kiedykolwiek widział – stary elf zastanowił się przez chwilę – Ale on, oczywiście, też był częściowo ludzkiego pochodzenia.
- Co się z nią stało? – naciskał dalej Tanis a Clotnik tylko słuchał.
   Stary elf, najwidoczniej już zmęczony rozmową, wstał i otrze[ał nogawice.
- Pewnego dnia po prostu zniknęła – powiedział pozostawiając wrażenie, że i on zaraz podejmie taką decyzję – odeszła z jakimś obcym. Kishpa ruszył za nią, lecz wrócił samotnie – elf zacisnął usta – Nigdy nie powiedział, co się stało.

   Kiedy Clotnik wydobrzał na tyle, by móc podróżować, wyruszli razem z Ankatavaka. Kierowali się wschód. Zbyt długo to już razem nie przebywali. Kiedy dojechali do skrzyżowania dróg Clotnik skręcił do najbliższego miasteczka pochwalić się żonglerskimi umiejętnościami. Tanis jednak wolal tymczasem samotność.
- Żegnaj – powiedział krasnolud z wysokości byczego grzbietu – Możemy się już nigdy nie spotkać.
   Smutek wyraźnie zagościł na jego twarzy. Tanis przyjrzał się przyjacielowi. Zapamiętał kolor szmaragdowych oczu, pochylone czoło, okrągławy tułów i ubranie w leśnych kolorach.
- Możesz być pewien, że będziesz żywy w mojej pamięci – odparł pół-elf.
   Clotnik odpowiedział szybkim uśmiechem, tak podobnym do uśmiechu Mertwoga, że tanisowi dech zaparło.
- A ty w moje, przyjacielu.
   A potem już krasnolud, siedząc tak wyprostowany jak to możliwe na szerokim grzbiecie sześcionogiego byka, skierował swego rumaka na drogę do miasteczka.
   Tanis ruszył w stronę gór w pobliżu Solace. W czasie jazdy często czytał lst, jaki Brandella doń napisała. Niewiele czasu minęło a stary pergamin rozpadł mu się w dłoniach na drobne kawałki. Nie miało to wielkiego znaczenia. Dawno już zapamiętał każde słowo.
   Chłodne, jasne dni i zimne noce oznaczały, że przed nim już wczesna jesień wkracza w wysokie partie krainy. W jedną z takich nocy, gdy tak dryfował na pograniczu snu, pomyślał jeszcze raz o Brandelli i Kishpa. O parze tak bardzo się kochającej. I nagle myśl go uderzyła z taką mocą, że usiadł wyprostowany.
- To nie tylko Brandellę miałem uratować z pamięci Kishpa – szepnął – Lecz i samego Kishpa!
   Połozył się uśmiechnięty. Co za mistrzowskie posunięcie, pomyślał. Jaki wspaniały koncept. Stary mag wokombinował w jaki sposób ocalić nie tylko ukochaną kobietę, lecz jak ocalić również siebie samego. Przecież w pamięci Tanisa Brandella i Kishpa żyją znowu razem, w całej krasie młodej miłości, poświęciwszy to, co w życiu mieli najcenniejsze – siebie nawzajem. Czyż może być znakomitszy gest miłości?
   Tansi wspominał ich miłość tak, jak zapamiętał ją Kishpa. Pół-elf zdawał sobie sprawę, że jeśliby zechciał, mógłby to zmienić. Mógłby wyobrazić sobie, że to jego samego Brandella tak naprawdę kochała. Po latach zdołałby nawet samego siebie przekonać, że taka była prawda. Prawda była taka, że jak wiedział, wspomnienia nie tylko blakną; zmieniają się, ubarwiają a czasem nawet tworzą się całkiem od nowa.
   Może nawet nic nie działo się tak, jak pamiętał to Kishpa. Ale i tak, to były wspaniałe wspomnienia. Nieważne jak bardzo by Tanis rozpaczał to i tak zdawał sobie sprawę z prostego faktu – wielka miłość istnieje – a zatem, pewnego dnia, może zaistnieje i dla niego.

   Jesień powoli przechodziła w zimę gdy Tanis doszedł do nieuchronnego wniosku, że w końcu, kiedy on sam już umrze, historia Brandelli i Kishpa umrze wraz z nim. Ale przecież można znaleźć sposób, by żyła nadal.
   Tanis kiedyś, jeszcze przed opuszczeniem Gospody Ostatni Dom, planował spróbowania swych sił w rzeźbiarstwie. Kowal Flint początkowo podsycał nawet jego zainteresowania. A tak naprawdę to dopiero pomnik Scowarra w Ankatavaka rzeczywiście go zainspirował. W tym kamieniu była magia. W jakiś sposób stawał się żywy. Nie miał pojęcia, czy zdoła wypracować takie dzieło, lecz czuł głęboką pasję, chęć podjęcia próby. I podejmie ją w sposób, który przekroczy granicę życia.
   Zaczął zimą, w lodzie, śniegu i przejmującym mrozie. Wybrał granitowy szczyt, skrupulatnie dłutem rzeźbił kamień by oddać twarz o wręcz niesłychanym pięknie, inteligencji i cieple. Z tęsknotą w oczach patrzyła przez wąski przesmyk na drugie z dzieł Tanisa: zdesperowanego, niezłomnego, zakochanego maga.
   Pracował nad swym dziełem każdego dnia przez ponad czternaście miesięcy. Wiosną kolejnego lata opowiedział już ich historię nie tylko w kamieniu, opowiedział ją w górach – i taka już pozostanie.
   Nigdy nie położył swego podpisu ani nikomu nie powiedział, że to jego dzieło. Był tp jego pomnik pamięci. I wyobraźni.
   Tanis już nigdy w życiu nie wziął do ręki dłuta. Opuścił góry otaczające Solace i zniknął. Przygody jakie go spotkały po zakończeniu dzieła a spotkaniem z towarzyszami w Gospodzie Ostatni Dom będą musiały, na to wygląda, poczekać na inne opowieści.
   A jeśli chodzi o same rzeźby. Górskie postaci nigdy nie ożyły w przeciwieństwie do Scowarra. Dokonały jednak czegoś znacznie większego. Ożyły w umysłach niezliczonych tysięcy, którzy je oglądali. Ludy Krynnu wędrowały tu z całego świata by doznać natchnienia samym ich widokiem.
   Po latach narosła nowa legenda. Legenda o mężczyźnie i o kobiecie, oraz o rzeźbiarzu, który postanowił ich uwiecznić.
   To właśnie jest ta legenda.